Mijn Strijd door: René   Inhoud: - De weg naar de hel? - Ik ben het zat! - Illusies... - Tegen de vereniging? - Oftewel:     De weg naar de hel? Ben jij gevaarlijk als je de dingen niet accepteert zoals ze zijn? Dat even afgezien van wie je bent. Ik wil mijn verantwoordelijkheid nemen: het, dat niet accepteren, is mijn strijd. Willen we niet praten met elkaar, willen we enkel macht uitoefenen; dan is dat het probleem. Daarom dit verhaal toch maar ookal zou het christelijk offer volstaan. Willen we wel sex en geld en geen principes, willen we geen discussies over normen en waarden eigenlijk: dan is dat het probleem nogmaals. We hebben dan ruzie: het probleem ten voeten. Politiek rechts vecht tegen links om de macht, maar geen enkele regering van die eenzijdigheid is aanvaardbaar. En dan zijn er de democraten van het midden, die zijn er dus ook nog! Maar is democratie nou evenwicht of is het nou een voetbalwedstrijd? Is het zo leuk, om te zien wie het nou weer wint en wie er nou weer in angst mag leven? Is die sport wel de Christelijkheid? Welnee, dat is angst wekken bij trouwe zielen; niet dus. Is dat Islam? Welnee, dat buigt echt niet voor de orde en regelmaat van de zon! Is dat eenzijdige gedweep in dualisme nou wetenschap? Welnee! Het is gewoon de hang naar dictatuur eigenlijk; willen winnen en triomferen is wat anders dan inschikken en samenwerken immers. We moeten oppassen voor die democratie die de weg vrijmaakt voor de dictatuur van de arbeid, de dictatuur van het geld, de dictatuur van het bestuur, de dictatuur van de geestelijkheid. Want dat soort doordraaien in tegenstelling is communisme, het is kapitalisme, het is fascisme en het is fundamentalisme. Het is allemaal materialisme die eenzijdigheid. Eenzijdige doofheid! Klassencorruptie want het evenwicht is zoek. Klasse is steeds een vies woord zo, als 'iedereen' met zijn eigen klasse als zijnde het hoogste goed naar voren staat te dringen in minachting voor de ander. Ik wordt er als individueel burger werkelijk niet goed van al dat politieke ego voor de macht en het geld. In de war raak ik! Ik raak ontmoedigd en voel me buitengesloten, door de duivel verleid en van God vervreemd. Kameraden, vrienden moet je politiek gezien zijn, want alleen dan ben je een echt mens zo lijkt het: solidair op de barricaden actie voeren en wat maakt het uit als je teveel sex had, te veel vlees at, meer geld kreeg dan nodig eigenlijk bij wijze van valse zekerheid, of gewoon de klok verkeerd niet met de zonnewijzer gelijk. Als je maar vrienden bent, en dan moet je zeggen eigenlijk, daaaag nepotisten, het is allemaal vriendjespolitiek en onverlicht ter zake zijn dat doordraaien. Waar leidt dat toe dat verzet als je niet kan bogen op je zwakheden, en je deugden met de politiek in tegenstelling verkeren? Wie is de baas dan? Welke filosoof volgen we nou eigenlijk? Of hadden we niet goed nagedacht van te voren? Dat bewees zich in Rusland reeds als weg nummer één naar de hel van ontregelde zaken. Nee, wat anders dus, en dan hebben we daar het communitarisme. Geen mens weet waar het betrekking op heeft dat eindeloos verwijzen naar normen en waarden dat je braaf moet zijn met het geld 'verdienen', als het geen zakken vullen is, maar de samenhang van de moraal is zoek met de baatzucht als een plicht en het uitblijven van wetenschappelijk refereren aan voorgaande culturen van normen en waarden - dat kan toch niet, Pietje de gek, die de ander dan heet te zijn, is weer God geworden: is dat niet valse prediking, jaloezie en valse eigendunk, arrogantie en gemanipuleer van een ander stel nepotisten? En dat is dan zoals bekend, zie de ketterverbranding van de contrareformatie, weg twee naar de chaos van de dualiteit die zichzelf wil vernietigen. Neen, dan probeert men maar eens weer meer politie op straat te zetten, een veiligheidsministerie op te richten, iedereen met wantrouwen te bejegenen, de identificatieplicht op te schroeven, in te gaan tegen de mensenrechten, anti- of mogelijke anti-elementen op te pakken en zonder proces vast houden.... Mensen misschien dan eventueel in arbeidskampen opsluiten die niet willen werken? Al dat minderwaardige volk dat zijn eigen verantwoordelijkheid niet accepteert harder aanpakken... waar eindigt dat? Zullen we dan maar weer eens zeggen, net als met de rode jongens toen, dat het terrorisme de vijand is en dat we dus alle geld uit moeten geven aan militaire avonturen die alleen maar olie op dat vuur zijn en de economie ruïneren? Allemaal weer het 'militair-industrieel complex' enzovoorts? Weg drie naar de hel van die uiteindelijke militaire machtsuitoefening, o valse vriendjes van geweld! Goed dan, pakken we de Bijbel, de Koran, de Tora, de Gîtâ en de Lotussutra en gaan we weer eens lekker fundamenteel zeggen dat mijn religie beter is dan de jouwe. Dat alle ongelovigen vernietigd moeten, dat alle heidenen in het avondland vermoord moeten of dat alle niet-ariërs die de vijand zijn moeten sterven of iedereen die niet in zijn navel staart dood kan vallen. Hoeveel vals ego kan je met religie combineren, met nepotisme, vriendjescorruptie nummer vier. Heilig? Amehoela! Misbruik: zeker. Intelligent: nooit dus. En de wetenschap volgens die zogenaamde 'heiligen' van repressie en geweld met eventueel een stropdas om?... dat zou pas zonde zijn, die rotwetenschap die ons vervreemd met machines en pillen. Nou, beste gelovigen, de wetenschap, d.w.z. het universitair bestel, accepteert jullie wel als vorm van theologie, maar jullie accepteren de wetenschap niet als een vorm van respect voor God. God is van het grote geheel, maar jullie niet, en de wetenschap dan wel dus. Maar afijn, is ook de kale paradigmatische wetenschap dat eigenlijk niet met zijn verdeeldheid? Hier loopt onze redenering mank, want is de wetenschap niet een aarzelende nieuwe religie sedert de Verlichting met de politici als de zichzelf systematisch betwijfelende predikanten die alleen elkaar willen bekeren om de gunst van de gelovige kiezer, want de leiding is nu eenmaal nodig!? Met het elkaar willen bekeren met allerlei halfwas politieke paradigma's mag je je allereerst afvragen of men de eigen handboeken, zo die er al zijn, eigenlijk wel goed gelezen heeft. Zou God, om dat vaak gehate woord maar eens te gebruiken, niet alomtegenwoordig zijn en genadig? Zou er in het huis van de vader niet meer dan één woning zijn? Zijn er niet meerdere goden, wetenschappen van orde en vormen van aanbidding? Vanwaar die geborneerde arrogantie van nepotisme nummer vier in de waanzin tegen de ander die ook van God is? Staat de religie, of het paradigma of de uitvinding van het nieuwe wapen of medium, gescheiden van de staat al niet in de beklaagdenbank als zijnde een oorzaak van oorlog? Blijkbaar, mijne heren, is er dus duidelijk meer dan één religie die of paradigma dat schermt met het woordje God danwel orde. De politiek is zelf misschien ook wel een soort van religie met de klok verkeerd van 'o sorry hoor God, we gaan nog even tegen uw wil in voor de handigheid, we zijn nu eenmaal erfzondaars zolang het nog gaat'. En hoe moeten we die religie dan weer scheiden van de staat? Eén God dus, goed, met vele namen en vele religies en partijen. Wie wil dat bestrijden? U misschien? Dan bent U dus de gek, de duivel en de vijand. Laten we eens volwassen zijn. Zou het één niet logisch volgen uit het andere en daarmee een (gods-)geschiedenis vormen die bijna voor niemand te overzien is? Als dat zo is, moeten we dat ook eerlijk toegeven en niet zo hypocriet wezen vol van minachting en leugens over andere gelovigen of kiezers met God en Hem, hoe hoogmoedig, niet Zijn heelheid ontzeggen! Bah, foei! Wie ben ik wel niet om God te zeggen welke vorm die moet aannemen? Ik weet het niet wat jou betreft. Laat het levende wezen dat even mooi zelf uitzoeken. Ik o.k. en jij o.k. moet ik van de psychologen zeggen. Worden we niet gewoon bepaald door de door God of de natuurwet bepaalde leeftijd en de roeping en veel minder door de politieke partij? Waarom moeten dan die op zichzelf gerichtte politieke partijen van het onwetende nepotisme dat altijd maar doordraait met zijn eenzijdigheid en corruptie, machtsverbeelding en gevoetbal om de winst, alleen met zich als 'de macht' voorop staan? Waarom zou dat democratie zijn en een bij voorbaat eerlijker, wetenschappelijker, verdeling ten behoeve van een andere democratische vorm van inspraak niet? Gaat het niet primair om de wetenschap die de werkelijkheid van de mens ziet zoals die altijd was, is, en zal zijn, nog voor we spreken van een achterliggende orde of een paradigma? Het mooie van de wetenschap is dat de feiten de feiten blijven, ongeacht het paradigma. Dat is dan weer je eigen vriendenclubje, seminar, congres, medaille en prijs. Dat doet er verder niet toe voor een goed bestuur gebaseerd op vrijheid van illusie in respect voor de feiten. Voorlopig heet ons model dan gewoon nuchtere zin voor de feiten. Gaat het alzo, feitelijk, niet meer, politiek gezien, om ministeries en ministeriële verantwoordelijkheden dan om politieke partijen? [zie ook het programma voor een doelbewust mensenrechten identiteitsbestuur op basis waarvan ministeries kunnen worden ingedeeld]. Moest je gewoon niet een goed en evenwichtig, integer en gekwalificeerd mens zijn? Hoezo dan verkiezingen enzovoorts? Waarom heeft de koningin gewoon niet een goede personeelschef met een bepaalde goedkeurings procedure van een democratisch meebeslisorgaan; een soort van volksveto? Waarom bestaat er geen staatsexamen voor de politicus zodat die onpartijdig zijn vaderlandse en wereldgeschiedenis, rechten, economie, filosofie en multiculturele theologie, statistiek, sociologie, politicologie en psychologie e.d. op een rijtje heeft? Waarom al dat geschreeuw der onwetenden met de valse trots van slecht doordachte programma's? Is dat niet gewoon een gebrek aan cultuur en kennis? Doe toch normaal mensen, wees eerlijk, de politiek, inclusief de adel, is uiteindelijk maar de tweede rangs orde waar de religie van de partijgeest en de paradigmatische voorkeur of explicitering moet worden uitgebannen is het niet?      Ik ben het zat! Mijn strijd (nu ten tijde van de mondiale wisseling der zomertijd): ik verkeer steeds maar weer opnieuw offers brengend, soliciterend, reclame makend, predikend, aan de weg timmerend, wettelijk verplicht dus, in de stress; om niks eigenlijk omdat 'het' in de moderne standaardtijd niet echt verenigd zijnde altijd elders gebeurt, omdat ik niemand moet zijn van alle jaloezie, schreeuwen moet tegen de 'goden' in de hemel die niet nederdalen om deze gelovige bij te staan, oorlog op zolder in mijn bovenkamer heb omdat de heilige geest weer aan het verbouwen is met een paradigma van de wetenschap, de politiek of de religie...geen persoon zijn omdat met alle conflicten alleen het onpersoonlijke haalbaar is - o synergie waar ben je...niemand weten die wil luisteren omdat iedereen zo graag naar zichzelf zit te luisteren...ik moet maar een hond aan de lijn zijn want zo moet opa zelfs het dan nog leren zeker... het kapitaal van dienst zijn dat geen respect heeft voor de eigenheid, een populist zijn voor een volk dat het zelf ook niet weet, kruipen voor bedrijven die de last van de sociale verantwoordelijkheid die de regering afschuift niet aankunnen, ook al is het geld wel lekker.... likken naar de religie die je maar een ketter vindt of de wetenschap die het wel zonder je kan en rukken met de kameraden die niet echt zulke lieve jongens zijn. Hoe oud ben ik nu eigenlijk? Ik heb Abraham al gezien zo langzamerhand! En moet ik nu op Abraham zijn schoot blijven zitten? Zo'n babyboomer ben ik nou ook weer niet. Wordt het niet eens tijd ergens lak aan te hebben met mijn strijd? Nou goed dan, dat doen we dan maar, ik heb lak aan het onbenul. Klinkt ietwat beschimmeld, maar is altijd goed. Dat hoezo-gedoe was altijd al te glad is het niet? Mijn strijd gaat tegen de onwetendheid. Niet weten wie ik ben, niet weten waar deze Abraham de mosterd haalt. Niet weten waar mijn wijsheid geschreven zou staan, niet weten hoe mezelf en de ander te waarderen. Niet weten hoe een ieder erbij te betrekken. Niet weten hoe de economie goed zou draaien en er internationaal een eenduidig idee van orde en vooruitgang moet zijn. Niet weten, niet weten, niet weten. Dat is de vijand! Natuurlijk weet ik zo het een en ander, heb ik goede ideeën, en hebben, ben ik bang, velen buiten mij het ook heel goed door. Waar wachten we dan in Gods naam op? Het valt wel mee, het komt wel goed, allemaal tribaal met het hollandse oervolk der Cannenefaten of Tubanten of Friezen gaan dansen en de vergetelheid broederlijk in de buurt vieren met 'we zijn te serieus'? Authentiek is sympathiek, dat wel, maar, we verzinnen het zelf wel even en de rest maar weer doodvallen dan? Hoe zat het dan met de Pax Romana, de eer van Rome een ieder cultureel/religieus te respecteren, en de erbij behorende integriteit van de democratie en de wetenschap? Moet dat alles verraden zijn, voor het geld, voor het geweld, voor de sex, voor de Grote Leugen, voor het ego? Neen dat niet nog eens dus, die germaanse authentieke lol! Ik ben het werkelijk zat die stress van het gebrek aan eenheid, met de wettelijke verplichte culturele dwangmatigheid, van binnen en van buiten, want zo gaat dat in medeleven met een normaal mens, die zich niet meteen ziek meldt, maar dat al wel als politiek wapen moet inzetten; ik ben het helemaal zat die culturele zelfzucht en vijandigheid, ik heb het gehad nog langer te leven zonder de vereniging, ik kan er niet meer tegen dat isolement, ik zit op mijn tandvlees met dat alles. Het Hoge Woord moet er dus uit, en ik moet heel katholiek me afvragen waarom ik hier eigenlijk dan op deze aarde ben. Ik zou toch gelukkig zijn met het dienen van God en vaderland, wereld en hemel, nu en hierna? Waarom dan niet samen? Is die paus, die en die aanvoerder van dat en dat, dan zo gek? Waarom vond ik de principes van de spiritualiteit niet echt maar slechts gepolitiseerd in de kerk, de partij, de sekte, de commune, het gezin en zelfs in het klooster? Wat is daar nou toch zo bijzonder aan, aan die principes, dat ik aan dat alles niet mee zou doen? Was de paus, de partijbons etc, en zijn veelvormige leer van alle kanten en markten thuis, ooit, zo weet ik daarop te zeggen, op orde eigenlijk met de gnostieke Christelijkheid, zo niet de New Age, de sufi-islamiet, en yoga-hindu, die allemaal ooit ketters en escapisten werden genoemd en vervolgd werden en zelfs door ons, ja hoor, verbrand werden; of hoe zit het met die mijter, tiara, tulband en dat keppelje in plaats van de keizerskroon van een goede adel van respect en het uitblijven van de excuses voor de religieuze maar oedipale moord op de Vader (des vaderlands, ook bij ons dus, als het de Meester van de New Age uit Poona niet was)? Eerst maar eens even in analyse misschien? Tot die tijd wil ik, blijkbaar samen met de meerderheid in Nederland het wel vergeten met de grote leider zoniet misleider. Hij (...) is contra-reformatorisch van de tegenpartij blijkbaar de Heer der reformatie zelf niet of zich niet helemaal bewust wat hij met Paus Gregorius met zijn kalenderhervorming aan het einde van de middeleeuwen zelf gedaan heeft. Zo komen we dus niet verder, helaas. Of, liever, nog eens geprobeerd ten gunste van hem met zijn vele petten op, hebben we het niet juist aan hem te danken dat de filosoof, en dus de reformatorische maar-zozo-theoloog en spirituele denker als ik, weer welkom is sedert de laatste encycliek Ratio et Fides? Hebben we het niet aan hem te danken dat hij zijn eigen leven betert? Wie kan het zo, cynisch gezien, iets schelen wat zijn persoonlijk proces is of zijn leiderschap in de vooruitgang van het 'geloof' in geld en arbeid voor mindere goden meestal. We weten het allemaal wel te herkennen als een persoonlijk proces van uiteindelijk spiritualiseren in relatie tot de Oorspronkelijke God. Hij draagt een kruis ervan, bedankt wat dat betreft, o.k., toch wel een held, petje af hoor, maar voorlopig kraait Nederland en ik, dus helaas, nog even lekker verder met danwel tegen communitair kapitalistisch geld verdienen, tegen de vakbeweging socialistisch meer vrije tijd willen hebben, tegen de militairen haast weer fascistisch minder saai zijn en tegen een kwaaie religieuze terrorist fundamentalistisch in ons nek die ook blij is dat die psychopaat uit Irak gepakt is!? Maar waar is met dat alles, als de Paus van Rome zelfs nog niet zover is dat hij tempora et fides [tijd en geloof] verdedigt na ratio et fides [rede en geloof], de vereniging die ons doet samenwerken? Europa dan misschien? Ahum....      Illusies... Don Quichote wil ik niet zijn. Vecht ik maar met mijn eigen illusies en machteloosheid? Dat moet afgelopen zijn. Laat ik dan maar de eerste zijn die zich niet schaamt, die eerlijk is zonder een blad voor de mond, en het meer of minder netjes wil uitleggen om er samen wat aan te doen. Ja hoor dat was dus wel de bedoeling. Maar op de eerste plaats dit principe: samen vechten tegen die onwetendheid. Met mensen tegen illusies en niet met illusies tegen mensen en zeker niet tegen de Paus of welke 'volksheld' ook. Genoeg ellende in de wereld, genoeg verdringing, vervreemding, perversie, oorlog en misdaad. Hou er allemaal mee op. Het is je eigen wereld en ik en jij zijn verantwoordelijk voor het gedoe hier. Verantwoordelijkheid nemen jawel, maar dan wel met allemaal samen, en niet tegen de fundamentalisten. Dat zijn mijn vrienden die me bij de les houden. Niet tegen de kapitalisten, die geven me een huis en te eten en een handje beginners geld met een grijns. Niet tegen pettemans en wapens, die bewaken de wet voor zover die nog deugt, anders gaan ze zelf wel even demonstreren. En last but not least ben ik de grote vriend en kameraad. Die fidele leider van Cuba b.v. is als het ware mijn hond en ik ben zijn baas als gelovige, want ik weet wel waar hij het over heeft. Pas op hoor, die waarheid bijt en ik moet de hond van die kameraadschap aan de lijn houden. Beste hond met je gehaktballenhonger, de kapitalist is niet de schuld, de materialist is de schuld. Stom beest! Niet de religie is de opium van het volk, maar het geld, das kapital mein Herr! Of neen: niet het geld maar het materialisme, dat is beter gezegd. Het is immers geen persoon of een bepaalde groep waar we tegen strijden. We zouden niet tegen personen zijn. We vechten tegen het materialistisch systeem. Niet tegen communisme, kapitalisme, militarisme en fundamentalisme op zich. Dat is gewoon allemaal eenzijdig klassenbelang dat we in evenwicht moeten brengen. Snap je dat hond van Cuba? Wil je dat nou eens blaffen beste baardmans? Nou ik vrees van niet, want zo'n hond ben je ook weer niet en ik speel niet echt graag de baas zoals jij dat misschien wel leuk vindt. Hoe kan je volwassenen nou commanderen? Ik heb nog nooit meegemaakt dat er ook maar eentje dat accepteert tenzij je hem omkoopt of intimideert misschien, wat ook verkeerd is, en als dictator willen ze je vermoorden! Doe het zelf maar zegt die leuke jongen die ook al te oud is om nog zijn tijd te verdoen met vingertje wijzen en wachten op een ander. Illusies zijn er vele. Neem de illusie der vereniging. De vereniging van Europa bijvoorbeeld. De enige manier je te verenigen is in de geest, is de spirituele vereniging. Laten we nuchter zijn. Het continent wordt er echt niet anders van en met elkaar naar bed gaan is ook wat anders. Ik heb het nu niet over één in den vleze zijn en kindertjes maken. Best hoor, maar dat is zo gebeurd. Ik heb het nu over werkelijk de werkelijkheid van het werk dat geschieden moet voor de realisatie van de bestaande vereniging die werkelijk nu en altijd is geweest en ook zal zijn. Dat is dus nu zo. De vereniging van dit verhaal is een vereniging in de geest, een geleide meditatie, een gebed voor de vrede en de rede en een goede tijd met elkaar, een zoveelste aanval op het bastion der vervreemding en het niet weten. Mogen we, nee willen we, neen moeten we niet onszelf zijn; is dat niet onvermijdelijk? Zo ja, dan is toegegeven dat we nu hier en ook altijd verenigd zijn in die bezigheid. Niet met dit specifieke verhaal zo zeer, maar met dit luisteren naar het thema van geestelijke vereniging. Voordat we geld, arbeidsinzet, ordebewaking en religie willen delen, allereerst de voorwaarden voor dat alles. De basiswaarden waar de communitairen het maar niet over kunnen hebben omdat economen, juristen en sociologen in hun elitaire woordspelletje, dure conferenties hoor, vanuit hun beroepsgroepen nou eenmaal niet verder komen dan wat vage verwijzingen. Beste jongens hoor, maar ook maar simpele want wetenschappelijke zielen net als ondergetekende. Wat we nu delen, altijd al deelden en steeds zullen blijven delen, zijn die basiswaarden die onlosmakelijk verbonden zijn met alle vredesverdragen, wetboeken, heilige boeken en andere strijdkreten voor de gerechtigheid: en dat zijn we willen eerlijk zijn we willen zuiver zijn, we willen delen en we willen geweldloos zijn. Dat is dat en waar dit vandaan komt, daarover later meer. Dat wil je nu even niet weten.      Tegen de vereniging? Bespreken we de tegenstreving van die waarden der vereniging, dan is het allemaal wel duidelijk hoe ons te verenigen, we denken er immers graag tegenin. Liegen ofwel niet eerlijk zijn: laat maar zitten hoor, leugenaars genoeg voor het geld en weet ik veel. Wie, voor zover bewust, bekent nu deze zonde in zijn apentrots? Wie, onthecht van de Leugen, is nu de biechtvader? Is het dan, dat niet meer doend, de erfzonde die we maar moeten volhouden dan? Nou ik niet dus! Zouden we niet nog iets voor het 'goede doel' over hebben? Waarom in godsnaam, over de grote Leugen van een ieder gesproken, is b.v. de pragmatische zonetijd van de spoorwegen en de telegraaf belangrijker dan de lokale orde van de zonnewijzer? Of de gemiddelde tijd van een regelmatige klok belangrijker dan die van de zon? Of de orde van de lineaire commeciële week belangrijker dan die van de maanfasen ? Wat een leugens allemaal met het onpersoonlijke van God danwel, als je een atheïst bent, de natuurlijke orde (die aldus liegend niet werkelijk bestaat). Wat een belediging van de wetenschap der geldige redeneringen en de controleerbare en voorspelbare referentie alsook van de burger die daar zijn kennis vandaan moet hebben en zijn kinderen mee moet opvoeden! En moet dat dan allemaal doorgaan, die gevangenis der zondaars, dat verwrongen en verkrampte systeem waar alle synergie uit verdwijnt tot herhaald verdriet? Natuurlijk niet. Gewoon deze regel om te beginnen en eruit uit die gevangenis. Klaar is kees, ookal zie je zonder de rest van de regels die nu volgt niet direct de mogelijkheid (en terecht). Onzuiver zijn dan als nummer twee? Ontrouw en ketterij is de definitie van de moderne politiek als het al geen klassieke zonde is. Het hoort, zonder God, zelfs zo dat je elkaar verkettert, ook al beweer je hetzelfde zo lijkt het. Denk maar aan de grote stalen leider der russische communisten van voor de tweede wereldoorlog die zelf nog de beste vijand van de partijleden was. En sexuele ontrouw dan? Ooit dezelfde dame of heer gezien in een natte droom? De natte droom geeft de ontrouw dus aan, de onzuiverheid van je leven, de illusie die je stiekem koestert en waar je je 's morgens mee bedrogen voelt ookal was je zelf de bedrieger op een of andere manier. Het ideaal dat je koesterde, maar dat niet dat van jouw als mens mag zijn. En denk met de onvermijdelijk cultureel afgeroepen sexuele onthouding en frustratie - o, wees een mens en niet een aap of hond - maar eens aan het celibaat; het zijn altijd de celibatairen die de heiligheid van de mensensoort het best uitdragen en het zijn steeds de getrouwden die de oorlog tegen de eigen soort afroepen. Dus hoezo seks natuurlijk, sexuele frustratie is ook heel normaal in de natuur; daar worden de mannetjes sterk van en de vrouwtjes mooi mee! Prima dus. Leer je maar beheersen en bewijs je waarde maar. Leuke taakverdeling overigens, zo tussen de vredige celibatairen en de oorlogszuchtige territoriale gehuwden, maar zo gaat het in de wereld en de natuur. Even niet oordelen nu wie de beste zou zijn. Vrede is de periode tussen twee oorlogen zeiden de Romeinen al. Laten we, voor we oordelen gaan van wat een goed politiek programma is, ons eerst maar naar feit en (geestelijke) werkelijkheid verenigen over de basiswaarden. Niet delen in bezitsdrang en egoïsme als nummer drie? Zullen we gewoon maar netjes belasting betalen en blij zijn dat er nog iemand voor God wil leven en gratis, vrijwillig, dankbaar en gemotiveerd als een idealist met geloof in eigen zegen zijn naastenliefdewerk wil doen? Is die 'werkeloosheid' niet salarisloosheid, maar niet zo genoemd omdat dat zo lastig bekt in het parlement? Dan maar afgeven op die slampampers die al dan niet vrijwillig voor God moesten leven? Is de bijstand niet het klooster van de reformatie? Mag je uit vrije wil God verkiezen op die manier, zo een roeping hebben, of moest dat zelfs misschien zelfs volgens de heilige geschriften? O Heer verlos ons van onze 'sociaal werkende' vervolgers die ons willen dwingen tot het doen van zending en sollicitatiemissiewerk zonder respect voor artikel 23 van de mensenrechten dat onze eigenheid, ons geloof, beschermt, bidt men dan. Is dat duidelijk begrepen, of zijn we dan maar niet Christelijk met het elkaar maar even handig voor de economie, ons niet in onze waarde latend en dus geestesziek makend (want het helpt niks die methode)? Zeg dat dan meteen, dan kunnen we meteen ophouden met praten en elkaar de oorlog verklaren. Liever niet dus maar. O.k. en dan de vierde basiswaarde: de geweldloosheid. Respect voor alle levende wezens als beginsel voor de levensvreugde. Daar mankeert toch niets aan zou je zo zeggen? Maar met die dwangneurotische schreeuwhonger waar de halve bevolking te dik van is, is je oma opeten toch ook lekker? Bedoeld is: waar liggen dan de grenzen met het systematisch geweld er op nagehouden terwille van uw vleesmaaltijd? Geweldloosheid impliceert dus uit eigen beweging geen vlees eten en liever ook geen bomen omhakken en liever praten dan oorlog voeren. Grenzen aan de roofdier-mentaliteit van over anderen heersen en van die macht dan lekker vrij ondernemend liberaal genieten, met z'n allen op vakantie alsnog de koloniën onderwerpen (want veroveren en onderwerpen was altijd al duur). Nog een anti-kapitalistische revolutie is toch echt niet nodig als reaktie daarop hopen we maar!? Zalig zij die de oorlog op zich af zien komen: de onderdrukten en bedeesden in deemoed en lijdzaamheid die hun geloof in de dankbaarheid en de gastvrijheid niet kunnen opgeven. De agressor die je sociaal/economisch naar het leven staat moet altijd weer naar huis, terug naar zijn basisbehoeften gedeeld met een ieder, terug naar een geweten hebben met God al was het maar het instinct van het soortbehoud dus. De vereniging moet dus geestelijk blijven en niet berusten op bezit en andere materiële waarden zo weet een ieder eigenlijk wel. Zo was dat en zal het altijd ook zijn. Geweldloos, geweld de keerzijde van de begeerte, iedereen weet het, maar de conclusie dat je dus onbaatzuchtig je werk moet doen, of ten minste ten dele serieus via de belastingen moet delen met niet alleen je eigen land, maar met de hele wereld, wie accepteert die dan van harte en overtuiging? Dan maar weer verwijten maken over en weer? Liever niet dus. En als we het nu gewoon eens bij deze waarden laten. Kijken hoe het werkt. Zou dat dan voldoende zijn en alle politieke discussie op het tweede plan zetten? Braaf met goed ingedeelde ministeries en subdepartementen onze bescheiden deelbelangen democratisch aankaarten? We zullen zien. Laat ons zien of we met eerlijk zijn, zuiver en trouw van respect zijn en vol van levensvreugde blij en dankbaar kunnen zijn met niet meer dan een uitkering in principe. Geen schaamte over ego meer of ego minder, maar spiritueel verenigd; laat de dankbaarheid de leiding hebben geestelijk en niet de begeerte en bezitsdrang. Een monnik, in ieder geval deze, ookal aanbidt hij in zijn eentje misschien God anders, màg voor God leven immers, het is de wet dat dat niet weggediscrimineerd mag worden, en daar is de kous mee af, punt uit en wie dat verkettert is een duivel.      Oftewel: Goed, dan zijn we lief en geestelijk verenigd. Dan kunnen we nu alle problemen van wetenschap, religie en politiek, ondernemen en werkgelegenheid, even met elkaar doorpraten en ons daar netjes mee gedragen. We zijn immers dan spiritueel verenigd in geweldloosheid, waarheidliefde, opoffering en celibataire trouw; in de ziel dus en het materiële ego kan daarbij niet fijn genoeg verdeeld zijn. Laat de ziel heersen met zijn normen en waarden en het ego maar bang zijn voor zijn eigen grote valse mond. Niet vergeten dus: het succes in het leven van mij en van ons allemaal berust, zoals men zal ontdekken ondersteund door alle grote heilige boeken, op deze spirituele vereniging. Deze essentie van regulerende beginselen, dat is het feitelijke samenleven.   René                      - Zie ook het artikel De Schittering voor meer over de verschillende vormen van diktatuur in het politieke gevecht om het voortouw en hun filosofische achtergronden. - Zie voor een concrete uitwerking van het begrip van orde dat we voor ogen hebben met het idee van vereniging: 'Een Kleine Filosofie van de Vereniging'.   Het communitarisme maakte begin jaren tachtig school als politiek-theoretische stroming. Met name in de Verenigde Staten en Groot-Brittannië maakte het een opmars door. Communitaristische denkers bekritiseren de uitgangspunten van het neoliberalisme en het geloof in een autoritaire, bureaucratische overheid. De samenleving fragmenteert volgens hen en individuen missen zingevende sociale verbanden met als gevolg toenemende criminaliteit en gebrek aan solidariteit en verantwoordelijkheidsgevoel. Zo praat men graag over normen en waarden zonder echter politiek-gewijs duidelijk dat plaatje filosofisch/theologisch in te vullen.  Naarmate marktwerking en eigen belang op het Europese vasteland terrein winnen, schiet het communitarisme dan ook steeds sterker wortel in het politiek-theoretische debat op het continent. Het communitarisme verenigt de partijen tot op zekere hoogte , maar blijft een filosofie van bestuurders en een intellectuele elite die in de praktijk daarmee maar moeilijk verschil kunnen maken anders dan een opgestoken vinger te bieden met een vraagteken bij de luisteraar met de vraag waar het nu eigenlijk over gaat in concrete zin.