-
Waarschuwing:
bestudeer deze regels stuk voor stuk. Dit boek
beschouwen als een lopend verhaal is een vergissing.
Meer dan een paar regels tegelijk bestuderen is
beslist af te raden.
a)
Wees een ster.
b)
Bezoek mensen.
c)
Accepteer bezoekers.
d)
Werk altijd op
afspraken.
e)
Reserveer altijd een dag voor het ontmoeten van nieuwe
mensen.
f)
Accepteer mensen als ze met je mee willen
doen.
g)
Koester geen
verwachtingen.
h)
Als je van mensen af wilt komen: neem verder geen
initiatief een aanvaard de
gevolgen.
i)
Probeer kopen en verkopen, lenen en uitlenen te
vermijden.
j)
Geef weg zonder er iets voor terug te
verwachten.
k)
Zeg altijd waar de grens
ligt.
l)
Pas op voor het accepteren van onderwerping, verraad,
leugens of vals spel.
m)
In geval iemand je lastig valt, verzoek de
autoriteiten om de nodige
akties.
n)
Retourneer ongewenste artikelen, geleende goederen of
betaal de schade.
o)
Spreek naar het begrip van de
ander.
p)Wees
geïnteresseerd.
q)
Help.
r)
Begeleid en stuur indien daartoe de permissie is
gegeven.
s)
Respekteer en
waardeer.
t)
Vermijd het om met vrienden over politiek en religie
te praten.
u)
Vergeet nooit je
familie.
v)
Wees eerlijk en
waarheidlievend.
w)
Accepteer een spel, wees
sportief.
x)
Bespreek de
moeilijkheden.
y)
Vermijd vrije sex, intoxicatie, financiële
speculatie en het gebruik van
dieren.
z)
Aanvaard giften in
wederkeer.
a) Wees een ster.
Er
zijn verschillende manieren om met mensen om te gaan.
Men kan er voor kiezen bij een groep te horen, Men kan
er ook voor kiezen zo onafhankelijk te zijn als een
ster. Natuurlijk is beide belangrijk. Niemand staat
alleen. Er zijn altijd ouders, steden, naties, rassen,
geslachten,en alle soorten van overtuigingen. Men
behoort op deze manier tot vele groepen. Niettemin is
de ziel
de enige duurzame autoriteit. Alles wordt bestuurd
vanuit de ziel en iedereen moet verantwoordelijkheid
nemen voor zijn eigen handelingen, tot welke groep men
ook behoort. Iedere groep heeft een identiteit,
een ego,
een materiële opzet en een strategie om zorg te
dragen voor het belang van die materie.
Dit ego
staat niet noodzakelijk in dienst van de
ziel.
Er kan veel lippendienst zijn aan God
en de ziel,
de partij of de wetenschap, terwijl in werkelijkheid
iedereen zich kan verschuilen achter de rug van een
ander zonder dat iemand echt de verantwoordelijkheid
neemt. Systemen prediken hun eigen belang en de mensen
kunnen het pikken of vertikken. Als eenmaal het
ego
is gefixeerd is de ziel
der persoonlijke verantwoordelijkheid geneigd te
sterven. Eens zei de Heer dit, toen zei de leider dat,
en zus en zo hangen de wetten van het wetenschappelijk
denkmodel samen. Daarom drukt de ziel
zich uit door voortdurende hervorming. Zoals iedereen
weet, heeft men van alle soorten nodig om de mens echt
te krijgen. Hiervan en van de volkswijsheid dat men
overal van kan leren en dat uiteindelijk iedereen
verantwoordelijkheid moet nemen tot wat voor groep men
ook behoort, kan worden geconcludeerd dat een
volwassen persoon een ster moet zijn: een brandpunt
van ervaring met een constellatie van voorkeur die op
zich zelf staat in zijn eigen natuurlijke verhouden
tot alles en iedereen er omheen. Een ster-relatie
betekent niet behoren tot specifiek deze of gene
groep, maar dat het individu de verantwoordelijkheid
heeft geaccepteerd en niet refereert aan een andere
autoriteit dan de autoriteit van zijn eigen
ziel.
In hoeverre alle zielen
uiteindelijk dezelfde Super-ziel
zijn of niet is een theologisch debat. Zeker is dat
met zich verhouden tot andere mensen een
bewustzijn
van hervorming nodig is en de realisatie dat het zelf
herinnerd niet hetzelfde is als het materiële
zelf dat aan het herinneren is.
b) Bezoek mensen.
Vaak
wordt het belang van de ziel
een oefening in zelfzucht. Men wil niet worden
afgeleid, verleid, misleid en men concentreert zich op
zijn eigen zaken. Zelfzucht heeft zijn openheid
verloren: het associëert niet vrijelijk, noch
merkt het de behoeften van anderen op. En de behoeften
van anderen niet kennend, hoe kan men de ander dan van
dienst zijn in het belang van de ziel? De hele zin van
het leven gaat verloren zonder het begrip
dienstbaarheid. Men heeft zijn medemens te dienen, de
samenleving met de overweging van God.
Men moet op de eerste plaats het belang van de
ziel
dienen en zich niet verliezen in tegengestelde
handelingen. Het is geen blinde dienstbaarheid maar
bewuste dienstbaarheid. Het is, naar de
ziel,
niet het materiële voordeel maar het profijt van
juiste associatie dat voorop gaat. Om juiste
associatie te bereiken moet men bezoeken: dan heeft
men een vrije keuze en dan kan verantwoordelijkheid
worden genomen. Mensen willen elkaar van dienst zijn
en als ze niet méér voor hun diensten
vragen dan ze nodig hebben om hun dienstbaarheid op
peil te houden, kan men vrijelijk hun dienst aannemen
en opzoeken naar eigen keuze. Natuurlijk is er een
uitwisseling van goederen, diensten en geld. Maar met
een ieder geïnteresseerd in dienstbaarheid op de
eerste plaats kan het materiële probleem worden
opgelost. Om in staat te zijn iemand te bezoeken moet
men zichzelf welkom weten. Normaal gesproken, met een
juiste formulering van uitwisseling vormt dit geen
probleem. Een winkel bezoeken en iets kopen is nogal
eenvoudig. In de persoonlijk sfeer ligt dit
gecompliceerder. Voor welke persoon dan ook gaande kan
een probleem zijn vanwege het materiële
ego
welke de bron is van angst. Iedere ziel
geïdentificeerd met het lichaam ervaart angst
aangezien alle materie
onderworpen is aan de tijd en om die reden van vorm
moet veranderen. Iedere gehechtheid
aan welke persoon ook zal deze realisatie van angst
tot gevolg hebben. Met mensen die dienst leveren in
het belang van de ziel
is dit minder het geval als met mensen die het lagere
belang van enkel het fysiek lichaam dienen. Maar
niettemin, zo gauw de naam van de persoon valt,
beginnen de konflikten van het ego.
Zo gauw het belang van een materiëel lichaam
erbij betrokken is wordt men verlaagd tot de motieven
van de zintuigen en de frustraties en angsten der
vereenzelviging. Een gebruikelijke truuk deze effecten
te verminderen is bij de dag en spontaan te leven en
niet naar de verwachtingen jegens wie in het bijzonder
dan ook.
c) Accepteer bezoekers.
Als
men bezoekers moet accepteren, beginnen de
moeilijkheden: men moet de ziel
dienen ten einde te ontsnappen aan de angsten van het
ego.
Mensen aanvaardend die op bezoek komen kan men alleen
maar ja of nee zeggen en de datum en tijd
bepalen. Er is geen sprake van een vrije keuze: de
vrijheid is verloren met het zoeken van je lichaam en
verblijfplaats: men kan ontsnappen door zich achter
een kruisbeeld te verbergen of een andere beeld van
God,
maar dat zal de geest
fixeren op de (niet-vitale) immobiliteit van het
beeld. Men kan trachten de mensen af te leiden naar
een andere minder persoonlijke plaats, maar dan,
afhankelijk van andere eigenaars, heeft men minder
kontrole over de situatie, terwijl je niettemin
verantwoordelijk wordt gehouden. Men kan een spreker
uitnodigen of een artiest van één of
andere soort, maar dat zal niet aan de vraag naar jouw
persoon beantwoorden. Dus, als mensen eenmaal achter
je lichaam aan zitten, zit er weinig anders op dan de
ziel
te dienen, de mensen van dienst te zijn en
verantwoordelijkheid te nemen voor de materiële
opzet in ontkenning van ieder profijtbeginsel.
Voor
de ziel
moet men zich schikken naar het volkomen geheel
waarvoor een keuze nodig is wat betreft de structuur
van een gewetensvolle regeling van de tijd.
Dit moet dynamisch zijn met de grootst mogelijke
diversiteit. Een programma is nodig om de gasten te
bedienen met voedsel, onderdak en een vertoning voor
de goede heugenis. De vertoning is bij voorkeur
kleurrijk, met muziek en spraak in dienst van de orde
van de ziel:
men moet goede herinneringen opbouwen en niet worden
vervloekt door de gasten. Zoals hiervoor gesteld, er
zou geen fixatie op enig iemand in het bijzonder
moeten zijn maar een voorkeur voor een vrije
associatie. De behoefte aan vrijheid en persoonlijke
spontaniteit beperkt de vertoning. Hoe meer er van
hetzelfde is, des te minder waarschijnlijk de aandacht
zal zijn. men gaat naar het theater omdat een andere
film wordt vertoond. Men gaat naar de kerk omdat er
een andere preek wordt gehouden. Men bezoekt vrienden
omdat een andere conversatie en/of een ander feest
gewenst is. Men gaat naar de kroeg om met een andere
groep mensen te zijn. Als de mensen voor de
ziel
komen en niet voor je ego
moet je een (dienaar van) God
zijn. Aangezien dat nooit helemaal mogelijk is, zal
bezoekers ontvangen altijd een soort slavernij zijn:
altijd moet je ze dienen, beleefd zijn, bescheiden en
voorkomend, terwijl er altijd iets verkeerd kan gaan
waar jij dan de schuld van krijgt. Niettemin zal de
illusie
van verzorgd te worden door de bezoekers en de
inspiratie van de mensen die tot een vertoning
aanspoort, met het voordeel van de twijfel (...). en
de mogelijke offers door hun gebracht, tesamen
afdoende de geleden schade compenseren. Een
gebruikelijke oplossing voor het probleem van het
angstige ego
en de lijdende ziel
is de ziel
en het ego
als hetzelfde te zien. De dualiteit is beëindigd
en dus het (mentale) konflikt: alleen de onrede van de
plankenkoorts blijft over. Natuurlijk is dit alleen
maar een kneepje van het vak. De dubbelhartigheid van
het voorwenden van de ziel
met het ego
zal geen stand houden. In feite is het de oplossing om
het aandacht vragen op te geven en, deze regel terug
brengend tot het onpersoonlijke, zelf moedwillig
ontsnappen aan mensen die achter je lichaam aanzitten.
Naar de uiteindelijke orde van de bevrijding kan
niemand worden vervolgd.
d) Werk altijd op
afspraken.
Er
zijn drie soorten van werk: materiëel werk,
ongewenst werk en werk voor de ziel.
Dezen worden normaal werk , misdaad en liefdadigheid
genoemd. (afb.)
Maar de zaken zijn niet zo eenvoudig verdeeld. Voor de
ziel
werkt men ook met een materiële uitkomst. Voor de
ziel
is het werk ook niet altijd gewenst. Noch is
ongewenste arbeid zonder materiële motieven of
zonder een ziel.
Belangrijk is niet de ziel
te verzaken op de eerste plaats en ten tweede te
werken in overeenstemming met bij voorkeur de wetten
van het land in het algemeen en op afspraken met
mensen in het bijzonder. Het belang van enkel het
ego
bevorderend, wordt werk een last, een stoornis voor
anderen, een konflikt van motief en identiteit. Het
belang van enkel de ziel
bevorderend strandt men vaak op theologische debatten
en het ego
van de bevrijding:
traditie. Op geen enkele manier kan het geheel van de
samenleving worden onderworpen terwille van deze of
gene religie, Godheid of systeem. De enige reële
manier is een keuzevrijheid te ontwikkelen, regelend
welke alternatieven in overeenstemming zijn met de wet
en welke crimineel. Alleen het gelijktijdig naast
elkaar bestaan van verschillende systemen maakt een
gezonde samenleving. Daarom zou de overeenkomst van de
wet altijd op de eerste plaats moeten staan, er in het
parlement voor amenderend om de tijd te dienen. Ten
tweede om te ontsnappen aan egoïsme en zijn
waanzin, relaterend aan anderen, werkend of niet naar
welke definitie van arbeid dan ook, zou het belang van
de ziel
moeten prevaleren. In een welvaartsstaat betekent
ziel
het dierlijke principe van het overleven van de
sterkste los te laten. De basis van de sociale
zekerheid is er in het belang van iedereen. Geen
weelde is gelukkig zonder de wettelijke regeling van
het belonen van fundamentele aanpassing. Zonder dit is
het spel van de samenleving een dwangneurose elkaar
hatend voor de winst levend in angst. Ziel
betekent ook onafhankelijkheid en emancipatie.
Dit zou niet moeten worden verward met het
individualisme van ego-verlangens:
bezitsdrang en valse trots. In plaats daarvan heeft de
persoonlijke openheid de overhand daar de
ziel
geweten ontwikkelt jegens iedereen. Naar een meer
wetenschappelijk begrip van de ziel
ligt de nadruk van zijn belang meer op opvoeding dan
op religie of politiek alleen. Religie en politiek
vinden hun plaats binnen de opvoeding, waarbij het het
het belang van de educatie is vrij beschikbaar voor
iedereen te zijn zonder winstmotieven. Het
laatstgenoemde is het ideaal van een
informatiecultuur: alle informatie is netjes
geprogrammeerd en beschikbaar voor de gewone man in
ieder huis als een belang van de staat. Het kopen en
verkopen van informatie of het beperken ervan binnen
één school alleen maakt valse elites en
eilanden die alle werkelijke sociale vooruitgang
blokkeren. Kennis is eigendom van het gewone volk. Het
volledige van de culturele fixatie te digitaliseren en
het beschikbaar te hebben in een centrale computer
(netwerk) schijnt de enige oplossing te zijn voor het
probleem van het bereiken van een vrije keuze,
bewustzijn,
vooruitgang en ziel.
Zoals iedereen weet, is het enige ware geluk dat geluk
wat aan de ziel
wordt ontleend.
e) Reserveer altijd een dag voor het
ontmoeten van nieuwe mensen.
Afhankelijke
mensen zijn verslaafd door hun zwakheid en sympathie:
ze zijn gehecht geraakt vanwege hun ongeregelde levens
en de daaruit resulterende begeerten. Men gaat uit, om
wat afleiding te hebben, maar niet om nieuwe mensen te
ontmoeten. Men beperkt zich tot één
persoon of enkele personen alleen onfris zijnde in de
psychologie lijdend aan vooroordelen, doofheid en
lafheid, vrezend en projecterend in een negatieve
begoochelde geestestoestand.
Dit is de niet-bevrijde staat van mensen
getraumatiseerd door uniform en identiteitskonflikt
een formeel begrip van bevrijding missend. Het formele
concept van bevrijding komt met de dienst aan de
wetenschappelijke notie van kosmische orde: vrede door
de dynamiek van de coëxistentie. Naar de
tijd
is het geen probleem een duidelijk beeld te krijgen,
naar het ruimere begrip van de cultuur en de natuur
maakte het altijd indruk als een chaos, een doolhof om
voor de rest van je leven in rond te waren. Daarom is
de ziel
gegrondvest op een helder begrip van de dynamiek en
diversiteit van de tijd
die de orde vormt in de chaos. De chaos kan niet
ongedaan of ontkend worden: men is vrij wat dan ook te
zijn (afb.).
Een vernieuwing van de wereldorde kan zich niet ten
gunste van deze of gene religie of politiek systeem
van staatsbestuur vestigen. Een nieuwe wereldorde is
eenvoudigweg het herkennen van het onpersoonlijke van
God
in de orde van tijd.
Dit kosmisch bewustzijn
zal de mensen onafhankelijk en in veel opzichten vrij
maken van psychologische instabiliteit. Het
persoonlijke belang, emotioneel, politiek of
religieus, zal niet zo'n dwangmatige last zijn met de
oppositie van een keurig georganiseerd begrip van de
tijd
die de ziel
bij zijn natuurlijke grond houdt. Met deze bevrijding
van alle persoonlijke belang is de mensheid in staat
een dag vrij te maken om open te staan voor het
ontmoeten van mensen die je nog niet kent, aldus de
paranoïdie en vrees overwinnend van het
ongereguleerde.
f)
Accepteer mensen als ze met je mee willen
doen.
Een
neurotische
persoon, is niet zo zeker van zichzelf noch van de
samenleving waar hij deel van uitmaakt. In feite is
zijn basis-emotie schaamte en zijn basis-respons die
van de afwijzing. De neuroticus
wil alleen maar er van af wezen, altijd zich afgewezen
en verlatend voelend. Een neurotische
samenleving draait op het ego-systeem
van de weerlegging door zijn niet-paradigma. Het enige
denkmodel is nee te zeggen. Geen werkelijk stabiel
begrip van orde vindend, noch in zichzelf, noch in de
eenzijdige politieke en religieuze noties, ruziet men
altijd over van alles niet dezelfde definities hebbend
dezelfde taal sprekend. Naar de ziel als een konstrukt
van de tijd
(God)
zijn er vele definities die één of
andere persoonlijke 'essentie' veilig stellen, die
snel gemystificeerd raakt of magisch wordt
afgehandeld. Het gaat er niet om het bestaan van magie
en wonderen te ontkennen in de bewijsvoering van de
persoon van God.
Het is eenvoudig het terwille zijn van het gezonde
verstand van er geen behoefte aan hebben waar de
mensheid zijn eer in moet vinden. Op geen enkele
manier kan het aanbidden van UFO's en andere wonderen
het doel van de wereldkultuur zijn. De vraag is:
accepteren we het dat anderen, buitenaards of niet,
met ons meedoen? Hebben we werkelijk iets om trots op
te zijn? Zo lang we schizoïde verdeeld in ons
bewustzijn
van ruimte en tijd
zijn, en neurotisch
onzeker over onze compenserende kultuur, hoe kunnen we
dan ooit de ander voor ons zelf accepteren?
Het
volgende probleem voor het hebben van een
betekenisvolle samenleving is de bijdrage van de ander
te aanvaarden. De ander, eenmaal geaccepteerd als een
gelijke kan niettemin een voorwerp van verdringing
zijn: je mag met me meedoen, maar me niet bepalen. Dit
is eveneens problematisch. Je kan niet de
dubbelhartigheid van vals leiderschap hebben. Ieder
heeft zijn eigen talent het ego
met de ziel
gelijk
te richten.
Het is een kunst waarover in feite niet valt te
redetwisten. Over smaak valt niet te twisten. Men kan
meer of minder begrip hebben voor de zaak, vandaag
misschien beter dan morgen. Maar de ander veroordelen
omdat hij of zij anders is is niets anders dan jezelf
veroordelen. Hetzelfde belang van de ziel
in de kultuur van de andere mens herkennen is de
opdracht van de samenleving. Dit is de feitelijke
liefde van de natuur: allen mogen zijn en allen zijn
vrij bij te dragen zoals ze dat willen. Dit verandert
de oude filosofie van ontwikkeld raken met een
denkschool in een filognosie
van het in de praktijk waardering hebben voor alle
kennis. Natuurlijk is er het eeuwige probleem van de
gefixeerde kultuur. Voor iedere sociale overeenkomst
bestaat er een overeenkomst. Alles wat daarbuiten valt
is verworpen. Fixaties vormen de hoofdpijn van de
mensheid en amenderingen de ruzie. Aldus gebiedt de
natuur geleidelijke evolutie waarbij het oude niet
wordt verdrongen door de revolutie van iets nieuws,
maar waarin het oude geleidelijk het nieuwe
assimileert als een uitbreiding van het veld van
keuze. De grotere mogelijkheid biedt meer gelegenheid,
meer werk, meer bewustzijn,
meer vrijheid, meer kansen en zal meer heilzaam en
gelukkig zijn. Van rooksignalen, hebben we een
telefoon, van een telefoon een radio, en van een radio
een t.v. gecomputeriseerd voor het informatie-net.
Aldus is de kultuur in staat zich zijn eigen
handelingen te heugen en als zodanig een ziel te
hebben.
g) Koester geen
verwachtingen.
Een
structuur hebbend raken mensen snel gevangen in
verwachtingen en zien ze op die manier hun vrije
associatie bedorven. Gefixeerd op deze of die
literatuur kunnen ze niet anders denken, gefixeerd op
deze of die persoon worden de anderen ontkend en
gefixeerd op deze of die tijd
elders of later verliest men het bewustzijn
van het hier en nu en de vitaliteit van de vrije wil.
Gefixeerd op de persoon, schept leiderschap de
hartstocht die de goedheid van het verstandige
verstoord. Gefixeerd op het ding voelt men zich
vastgelopen in de materie
en gefixeerd op de tijd
lijdt men onder de keuze en starheid van een schema.
Daarom is het verstandig geen verwachten te koesteren.
Van een leider moet men niet verwachten te worden
geëxcuseerd voor ondernomen aktiviteiten. Van
artefakten moet men niet verwachten gelukkig te zijn
en van het korset van een structuur van de
tijd
moet men niet het geheel van God
verwachten. Samenvattend kan men zeggen dat
zelfverantwoordelijk zijn, in opoffering voor de
dingen die ter zake doen, en lijden onder de
beperkingen van een schema tesamen de normale houding
uitmaken van het omgaan met het onvermijdelijke van
verwachtingen. Natuurlijk zijn er vele truukjes om de
waanzin der verwachtingen te doorbreken. Vele mensen
liegen en doen valse beloften, alleen maar om degene
die verwacht tevreden te stellen. Spontaan zijn in het
hier en nu is een algemene remedie, en het aanvaarden
van uitnodigingen zonder een belofte te doen is ook
algemeen. Niet op de laatste plaats leert iedereen de
vrijheid voor zich zelf te vieren, of de ander nu
reageert of niet. Als het de enige geldige verwachting
is met de ziel
gelijkgericht te zijn, dan kunnen al dit soort
moeilijkheden worden verdragen en overwonnen worden.
In staat zijn teleurstellingen en beledigingen te
verdragen is een noodzaak. Standhouden is belangrijk.
Het is te vergelijken met het immuunsysteem: men heeft
weerstand nodig. Daarvoor moet men fit zijn, goed
gevoed naar lichaam en geest
en vrij van toxische en andere verstorende elementen.
Een zwakheid koesterend verliest men dit: de duivel
breekt door en ruïneert de discipline. Geen
weerstand, geen tolerantie en de aanpassingen kunnen
niet worden gehandhaafd: men moet zich terugtrekken en
boeten, erbuiten vallen en weer invoegen op een andere
manier, nieuwe kracht verzamelen en een betere
strategie hebben; dit is de weg van de ervaring. Een
boek kan het zo stellen, maar het niet ervaren
hebbende, herkent men het niet en vergeet men. Ouders
kunnen het de kinderen zeggen, maar als ze b.v. zelf
liberaal van sex genieten, hoe kunnen ze dan de
kinderen ervan weerhouden? Het is praktijkvoorbeeld en
theoretische ondersteuning wat de samenleving
bestiert. Van het aldus heilig zijn leiden we
kultuurlijke behoorlijkheid af, stap voor stap onze
begrippen van heiligheid
ontwikkelend.
h) Als je van mensen af wilt komen:
neem verder geen initiatief een aanvaard de
gevolgen.
Met
het verzaken van initiatief zal de wet van oorzaak en
gevolg een vermindering van aktiviteit gebieden. Dit
leert dat de liefde die je krijgt gelijk is aan de
liefde die je geeft. Niemand houdt van je als je down
bent en eruit ligt. Spelletje afgelopen. Ook kan men
veel energie investeren en bemerken niets in wederkeer
te ontvangen. Dat is als het betalen van een rekening:
een bepaalde liefde moet in wederkeer betoond worden.
De zaken af te handelen, tot een konklusie komen is
belangrijk. Zonder zal het verlangen voortduren als
een eeuwigdurend vuur. De kunst om zaken af te doen
impliceert het derde soort van arbeid: liefdadigheid
(afb.).
Werkend, niet voor de vruchten, maar uit liefde voor
de mensheid, worden verlangens overwonnen komt men tot
konklusies. Alleen een karwei afronden geeft een
karwei geklaard. Het verlangen naar de vruchten
handhavend, raakt het werk in feite nooit afgerond.
Men mag bidden voor een eeuwigheid, maar zonder een
konklusie wat betreft de zonde zal de wereld niet een
betere plaats zijn. Dus veranderen relaties: mensen
verdwijnen en andere mensen komen in zicht. De
associatie verandert, evenals de kwaliteit van het
werk. Vooruitstrevend zal de kwaliteit toenemen. Moe
van de oude manier, verfrist door de nieuwe
benadering, gaat het initiatief voor de mindere
kwaliteit verloren. Alleen het achten van de dynamiek
zal de vooruitgang geven. Gehecht aan en gefixeerd op
de oude manieren (en mensen) gaat de kwaliteit
verloren. Gaand voor meer van hetzelfde, zal
kwantiteit het probleem niet oplossen. Alleen met
mensen gelijk in het belang van de vooruitgang kan men
doorgaan. Het gevolg van mensen achterlaten is dat men
school moet maken. Er kan geen diefstal zijn, men moet
een spoor achterlaten: dit is de manier vooruit te
streven. Anderen mogen die weg volgen. Zonder dit zou
de wereld voortdurend instorten als leiders dood gaan
of zich terugtrekken. De leiders bouwen het systeem op
dat werkt als een school waar ze zelf van af kunnen
studeren.
i) Probeer kopen en verkopen, lenen en
uitlenen te voorkomen.
Kopen
en verkopen zal iedereen onderwerpen aan de wetten van
het geld. Terwijl God
geld kan zijn, is geld op zichzelf God
nog niet. Zoals zoveel onomkeerbare waarheden moet dit
worden onthouden. korrupt kan men zijn op ieder nivo
van het materiële leven. Men kan een goede pauper
zijn en een slechte, een goede miljonair en een
slechte. Geld maakt geen onderscheid tussen mensen.
Men kan een mens niet naar zijn bankrekening
beoordelen. Het hogere principe van onderscheid is te
geven zonder er iets voor terug te verlangen en te
ontvangen met niets dan dankbaarheid. Praktisch
betekent dit dat men er van zou moeten houden
belasting te betalen en een gelukkige samenleving te
creëren met een zinvolle regering aan de ene kant
en anderzijds gelukkig te zijn met het ontvangen van
alleen enige basis-aanpassings-beloning als sociale
zekerheid. Als zowel rijk als arm gelukkig kunnen
zijn, dan kan de samenleving worden beschouwd als een
spel dat mensen altijd naar genoegen kunnen spelen.
Zolang de regels van het spel maar duidelijk zijn, kan
het spel eerlijk worden genoemd. Dit moet de
voorwaarde voor een eerlijke rechtspraak zijn:
helderheid van regels en gelijke kansen op een basis
van sociale zekerheid. Het tegendeel is
dubbelhartigheid en sociale angst met iedereen onzeker
een dief zijnde afhankelijk van de manier waarop je
het bekijkt. Geld een instituut van het wantrouwen
vindend kan men het ideaal van vrije voorziening van
goederen en algemene dankbaarheid stellen in achting
van het verschaffende systeem. Dit betekent dat men
zijn verlangens in bedwang zou hebben en dat alle werk
naar behoren zou worden gedaan. Dit betekent ook dat
iedereen zijn funktie zou kennen met de
identiteit
als een gegeven realiteit.
Vooruitgang zou dan gedefiniëerd zijn als
natuurlijke uitbreiding in kwaliteit meer dan in
kwantiteit.
Het
is een moeilijk punt voor een kultuur afhankelijk van
artefakten om niet te gaan voor lenen en uitlenen.
Niet het bezit maar het delen van goederen bevorderend
is men afhankelijk van het lenen van een bibliotheek
of opslagplaats van één of andere soort
en dan zal er altijd een tekort bestaan met een
verplichting tot retourneren. Informatie kan
beschikbaar zijn in een computersysteem zonder verder
lenen, uitlenen, kopen of verkopen. Dit is moeilijker
met huisraad, huishoudelijke artikelen, juwelen en
kleding. Een ontwikkelde samenleving kan huizen
verschaffen met inbegrip van inrichting en
gebruiksartikelen, maar de keuze zal afnemen vanwege
standaardisering. Net als met formele kleding zal de
diversiteit in zekere mate verloren gaan. Dit is niet
slecht gegeven de vrijheid tot wel of niet deelnemen.
Beide systemen kunnen naast elkaar bestaan. Men kan
een formeel systeem van verschaffing hebben dat
geïnteresseerd is in het dienen van alleen maar
de orde, en men kan daarnaast een informele
samenleving hebben van vrije associatie die liberaal
is aangaande ieder ego-verlangen
of alternatieve definitie van de ziel.
Het
informele zal afhankelijk zijn van geld en persoonlijk
bezit daar het ieder verlangen van het zelf dient,
terwijl het formele systeem geen aandacht zal besteden
aan wie dan ook maar eenvoudigweg zal verschaffen wat
nodig is om zichzelf te handhaven. Vrijheid is de
keuze hebben om een dienaar van de orde te zijn of een
dienaar van de vrijheid van verlangen te zijn. Noch
kan de vrijheid het systeem bevechten, noch kan het
systeem de vrijheid bestrijden. Ze zijn beide nodig.
Het is als werken en ontspannen: het ene
definiëert het andere, terwijl ieder voor zich
een vorm van slavernij is.
j) Geef weg zonder er iets voor terug te
verwachten.
Tot
iedere soort van sociale orde behoort een systeem van
voorzieningen onderhouden dóór de mensen
vóór de mensen. Dingen worden
eenvoudigweg verstrekt in ruil voor lidmaatschap.
Zoals er voor iedere familie of groter sociaal verband
een tegenhanger zal zijn die de vrijheid verwoordt -
b.v. zoals een zwerver tegenwicht biedt in
tegenstelling tot sociale zekerheid - zal er ook
interaktie zijn tussen de systemen. Het systeem zal de
vrije mensen verleiden deel te nemen door gratis
voorzieningen, terwijl de vrije mensen het systeem
alleen maar tolereren als ze ook vrij zijn niet deel
te mogen nemen. Het is de complicatie van de
menselijke psyche
die geen enkele inperking van alternatieven tolereert.
Kultuur verlangt naar de vrijheid van de natuur die
geformuleerd is als het paradijs. Aan de andere kant
heeft vrijheid in het paradijs niet veel betekenis
zonder de toestemming de kultuur van het plukken van
de verboden vruchten der kennis te mogen genieten.
God
heeft alleen betekenis als het ons is toegestaan te
handelen alsof we Hem zijn. Het ideaal zal altijd, per
definitie onbereikbaar zijn, maar altijd willen we de
machtsillusies genieten denkend dat we ons doel
bereikt hebben en verder niets meer nodig hebben.
Sommigen beweren dat vrede alleen bij gratie van het
eerste is gegeven, anderen houden staande dat vrede
alleen maar met het laatste ontstaat. De waarheid is
dat het leven gedefiniëerd is door de vitaliteit
van de vreedzame coëxistentie. De neiging ten
koste van anderen te gaan mag dit niet
verdoezelen.
k) Zeg altijd waar de grens
ligt.
Deze
regel houdt in dat er enige bewuste bekentenis moet
zijn wat betreft de ongeschreven regels. Als er geen
grens wordt getrokken, kennen de mensen hun
beperkingen niet. Orde houdt regels in die, vroeg of
laat, moeten worden bevestigd. Zonder die bevestiging
is er geen stabiliteit van zelfbewustzijn
of helderheid van de ziel
mogelijk. Dit definiëert het
superego
als een konstrukt van regels welke worden overwonnen
door de druk van de tijd
die alle vormen verandert. Handhaving van het systeem
zal zijn gegarandeerd door trouw aan de eeuwige
waarden van delen, zorgen, reinheid en waarheid; van
onthecht medeleven door het zuivere en celibataire
motief (afb.).
Deze fundamentele notie van discipline is de leidraad
voor alle aanpassingen van de regels aan
tijd
en omstandigheden. Voor iedere materiële
aangelegenheid is verzaking de leidraad, voor iedere
sociale opzet is mededogen de leidraad, voor iedere
inname van voedsel is het waarheidlievende
niet-intoxicerende de leidraad en voor iedere
persoonlijke betrokkenheid, sexueel of niet, is het
reine van het celibaat de leidraad. Deze vuistregel
zal de verdere bijkomstigheden van het bestuur der
regels en zijn aanpassingen verduidelijken en de
garantie geven van de gewenste duurzaamheid.
l) Pas op voor het accepteren van
onderwerping,
verraad,
leugens of vals spel.
Het
gebod van het medeleven verplicht de leden van een
orde van de ziel
allerlei soorten verlangende mensen te accepteren.
Deze mensen zijn niet altijd bekend met de regels en
kunnen onderworpen gedrag ontwikkelen naar anderen.
Hier moet men zorg voor dragen door het verschaffen
van informatie en eventuele begeleiding in de studie.
Soms noodzaakt verdere communicatie educatieve
interaktie van leraren en leerlingen. Voor normale
volwassenen is dit ongewenst. De volwassen persoon
wordt verondersteld in staat te zijn voor zichzelf te
kunnen studeren en de verloren discipline te
herwinnen. Slecht opgevoede mensen, laag van
intelligentie
genoemd, moeten de schade inhalen door tijdelijke
regressie naar de jeugdige staat. Dit is een groot
probleem. Regressie is in strijd met de stelregel der
onafhankelijkheid en vaak gaan mensen slecht
gedisciplineerd verder tot de arts of de dood er een
eind aan maakt. De dokter biedt een kans op herstel in
algemene boete ter wille van de vooruitgang, maar de
dood biedt op z'n best een nieuw lichaam in een
veranderde familie om weer van voren af aan te
beginnen met het zelfde (kultureel overgeërfde)
aangeboren karakter van de ziel.
Daarom wordt initiatie in en heropvoeding tot een
ander begrip van orde een tweede geboorte genoemd. Dit
verduidelijkt ook het begrip van de dood als zijnde
niet alleen maar de vernietiging van het lichaam. 'Een
ander lichaam' kan ook betekenen dat men een andere
orde heeft.
Niet
alleen met onderwerping moet men de grootste voorzorg
nemen niet mensen te 'doden' druk uitoefenend terwille
van een andere orde, maar ook met de algemene staat
van begoochelde buitenstaanders-onwetendheid moet men
zeer voorzichtig zijn. Voor het ego
is men geneigd de ander te verraden, voor het
materiële motief is men geneigd te liegen en voor
een andere set regels zal doods-angst inspireren tot
vals spel. Heil zoekend in de voordelen van gratis
voorzieningen zullen mensen sympathiserend met de orde
niet altijd oprecht zijn. Ze zullen iedere mogelijke
manier proberen om te bewijzen dat het systeem een
mislukking is tegenover hun vrijheid en ze zullen
excuses vinden voor ontrouw. Dit stelt de hoogste
eisen aan het beantwoorden van alle mogelijke vragen
ondertussen een behoedzame reserve behoudend.
Samenvattend mag de aspirant niets te klagen hebben en
niets anders dan voordeel zien in de uitbreiding van
zijn mogelijkheden terwijl hij niet volledig over
alles is geïnformeerd. Het systeem dat
toegeeflijk staat tegenover een leven in vrijheid mag
snel mensen vervangen of aan mensen die in onvermogen
gevallen zijn qua motivatie of geblokkeerd zijn in de
vooruitgang voorbij gaan, en altijd erop voorbereid
zijn om te her-accepteren voortgaande op dezelfde weg
als tevoren. Niemand kan echt beoordelen hoe en waarom
mensen er buiten vallen of zich voegen. Het gebeurt en
het enige dat van belang schijnt te zijn is de
vrijheid om deel te nemen of te negeren. Samenvattend
moet inwijding in de orde eenvoudig zijn: men bekent
zich publiekelijk tot de orde en wordt dan verzocht
(door de orde van de samenleving) zich positief te
identificeren (je te kleden en te beantwoorden aan de
vraag naar dienstbaarheid zoals in: "Ik wil naar
waarheid en reinheid, delen en zorgen'). Het welslagen
van de orde is dus gedefiniëerd door het vermogen
te beantwoorden aan de vraag naar dienstbaarheid en
het vermogen duidelijk te zijn over de regels en de
verschijningsvorm. Het groeps-ego
aldus gevormd is niet slecht daar het door bekentenis
is onderworpen aan de eeuwige waarden(afb.)
van de ziel.
m) In geval iemand je lastig valt,
verzoek
de autoriteiten om de nodige akties.
Liefde
kan een zware last zijn. Omgaan met mensen brengt heel
wat lastig vallen met zich mee. De wet is geneigd de
mensen lastig te vallen met formulieren om in te
vullen en verkiezingen om op uit gaan als het niet een
internationaal konflikt is om mee te mobiliseren.
Geliefden vallen elkaar lastig tot de liefde nee zegt.
Predikanten vallen de mensen lastig, ze programmerend
met een moraal die ze dag en nacht achtervolgt. Ouders
vallen de kinderen lastig ten einde ze perfekt te doen
gehoorzamen hetgeen nooit een volledig succes is.
Leraren proberen de studenten ook te programmeren met
bij tijden enige ernstige dubiositeit als resultaat.
De commercie probeert voortdurend je te doen
identificeren met je consumptie, alsof dergelijke
verlangens de hele dag zouden voortduren en werkgevers
vallen werknemers de hele dag lastig om perfekte
machines te zijn, wat niet het geval is. Het leven kan
een komplete hel zijn van konditioneringen met weinig
kans te ontsnappen aan alle aanstormende demonen.
Niettemin is dit onze liefde: zo hangt de samenleving
samen. De eeuwige vraag is hoe bevrijd te raken en
vrij te zijn van al dat lastig vallen. Je eigen
oordeel vellen is aardig, daar gekonfronteerd met een
heel systeem van konditioneringen het niet moeilijk is
de motieven van de zwerver te begrijpen. Het mens-zijn
houdt echter de last van de samenleving in die druk
uitoefent terwille van een keuze. Men kan niet aan de
keuze ontsnappen, noch aan het kiezen. Associatie en
hulp zoekend om het lastigvallen tegenwicht te bieden
vormen mensen allianties zorg dragend voor de noden.
Dit draait altijd uit op een konflikt met de volwassen
optie die de zelfverantwoordelijkheid dicteert. Dus,
is het ware probleem dat van de onthechting: hoe kan
ik onthechten zonder de kontrole en onafhankelijkheid
te verliezen. Sommigen geloven dat dierlijk gedrag de
uitkomst is, kijkend naar de vrijheid en
onafhankelijkheid van de dierlijke staat. Een
geestelijk gezond mens echter weet dat zonder
waarheid, reinheid, delen en zorgen er niet zo iets
kan zijn als basis-vertrouwen, trouw, voorziening en
liefde. Menselijkheid wordt gevonden op basis van deze
waarden wetend dat de dierlijke staat er een is van
voortdurende angst om te overleven en angst voor
egoïsme, schaarste en lust. Daarom is de
autoriteit gedefiniëerd als de vertegenwoordiging
van deze hogere waarden. Normaal is het eenvoudig de
wet en orde van de staat die voorziet in het handhaven
van deze waarden misdaad, egoïsme, tekort en
misbruik veroordelend. Wetend dat konditioneringen het
struikelblok van het lastig vallen vormen is alles wat
men nodig heeft om te onthechten in bevrijding te
weten wat het uiteindelijk gezag is dat de staat zelf
beheerst. Kennis komt van bewustzijn
en bewustzijn
komt van coëxisteren. Dus wordt de autoriteit
simpelweg gevonden in het vreedzaam en tolerant
samenbestaan van alternatieven die hun
gemeenschappelijke noemer vinden in de eeuwige
werkelijkheid
van de natuurlijke tijd
waaraan niemand iets kan veranderen. De eeuwige
waarden zijn een natuurlijk bijprodukt van die
eeuwigheid: God in de vorm van de tijd
die zichzelf aantoont in herhalingen van dag en nacht
het vertrouwen van een genetisch programma
bevestigend, de trouw aan de natuurlijke orde, de
voorziening van dingen die van nature groeien en de
liefde ter wille van het nageslacht. De mens is niet
eenvoudigweg een dier in dit, gebruik makend van zijn
grotere vermogen. Er is hierin maar één
schaduw: hoe hoger je stijgt des te dieper je
valt
n) Retourneer ongewenste artikelen,
geleende
goederen of betaal de schade.
Met
materiële leven houdt een accumulatie van
goederen in. De meeste dingen kopen we, sommige lenen
we. Op de eerste plaats zou men niet verschuldigd
moeten zijn: dingen waarvan men niet de eigenaar is
zouden moeten worden geretourneerd of anders zou de
schade moeten worden vergoed. In feite vormt het hele
begrip van eigenaarschap zoals eerder gesteld, een
groot probleem. Natuurlijk moeten er altijd
zorgdragers zijn wat betreft de materiële
belangen. Maar voor de kwestie van eigenaarschap
bestaat er geen eenvoudig antwoord. Als Ik mezelf de
eigenaar noem ben ik eenvoudigweg bezitterig: het
schendt de waarde van het delen. Als ik het
eigenaarschap ontken, neem ik geen
verantwoordelijkheid hetgeen een schending is van de
volwassen optie der onafhankelijkheid. Uiteindelijk
moet de gemeenschappelijke noemer van orde die de
autoriteit definiëert de eigenaar worden genoemd
die de verantwoordelijkheid delegeert naar
zorgdragers. Dit maakt de staat en haar systeem van
handhaving en instellen van orde de oorspronkelijke
eigenaar. Normaal vindt dit zijn uitdrukking in
belasting-inningen: voor iedere accumulatie is er een
schuld te betalen aan de staat om de sociale orde te
garanderen die gewenst is voor de handhaving van
bestuur. Het probleem van de accumulatie is opgelost
door ofwel de staat (het volk) te geven wat van het
volk is: een fair aandeel, of door de orde van de
staat te vertegenwoordigen en verantwoordelijkheid te
nemen voor het beheer van het geld en de goederen die
zelf vergaard zijn. Gewoonlijk wordt beide gedaan: een
onderneming vergaart, zorgt voor zichzelf aan de ene
kant, terwijl aan de andere kant aan het volk wordt
teruggegeven wat werd weggenomen. In andere woorden:
menselijke orde is gedefiniëerd door delen en
zorgen. Er is ook het probleem van ongewenste
goederen: ze kunnen worden weggeworpen, opnieuw
verkocht, gerecyceld, worden bijgewerkt, vervangen of
opgeborgen en ook in musea, bibliotheken, archieven
en/of in geheugenbanken voor later gebruik en studie
worden geplaatst. Voor de samenleving die zichzelf
voortdurend vernieuwd kan dit een groot probleem
vormen. In feite zou de staat zorg moeten dragen, maar
in werkelijkheid
wil niemand de volledige verantwoordelijkheid voor het
kulturele artefakt op zich nemen. De dingen worden
verondersteld hun eigen handhaving te organiseren.
Aldus wordt veel kultuur eenvoudigweg verspild waarbij
de mensheid het gevaar loopt te stikken in zijn eigen
afval aan de ene kant terwijl van de andere kant
bezien men geen herinnering, geweten en
ziel
heeft. Dus lijkt het antwoord te zijn: beperk de
aandrift tot vergaren, draag zorg voor de ongewenste
goederen en werp weg op een verstandige manier zodat
het milieu niet verontreinigd raakt. Bekentenis tot
orde verplicht.
o) Spreek naar het begrip van de
ander.
Er
bestaat een groot verschil tussen voor zichzelf denken
en voor de ander denken. In feite heeft de
geest
geen betekenis alleen voor jezelf denkend daar het het
laboratorium van de sociale aanpassing is. De
geest
wordt heilig genoemd als dit wordt begrepen en ten
uitvoer gebracht. De realiteit
van onze materiële motieven in de
geest
van zelfhandhaving bezoedelt altijd de heiligheid van
de geest:
er is altijd een zelfzuchtig motief dat onder de
restricties van regulatie moet worden geplaatst. De
aandrift die de goedheid van de geest
geeft is de rede gedirigeerd naar anderen toe ter
wille van de ziel.
Het volstaat niet in een hoekje te zitten en enkel te
mediteren
voor de ziel
alleen, dat is helemaal geen ziel
aangezien iedere persoon sociaal gedefiniëerd is.
Het belangrijkste deel van het gewetensvolle
zelfherinneren is dat wat door anderen wordt
herinnerd, om niet te spreken van de Heer Zelve. In
feite is wat de persoon zich kan herinneren een zwaar
gecensureerde versie van de persoonlijke geschiedenis.
Met de goedheid alle mislukking en experimenten die
tot daartoe geleid hebben verdrongen hebbende, vindt
de persoon vrede verzoend met het idee van
overeenstemming met het heilige. Niettemin heeft hij
een werklast vanwege dat verleden (afb.).
Allerlei soorten slechte gewoonten, ongewilde
konditioneringen, een gebrek aan kennis, een gebrek
aan sociale aanpassing, en een ontbrekend bewijs van
betrokkenheid doet het ego
zich in bochten wringen en verdraait zijn visie op de
werkelijkheid
zoals het de noodzakelijke overeenstemming met de
geaardheid goedheid past. Het is een grondwet van de
psyche
dat alles van de natuur zichzelf bevestigt en niet kan
blijven bij een geest
in konflikt. Zo ziet iedereen zichzelf als
God,
heel goed wetend dat dat niet zo is. Dit is, zoals
gezegd, de algemene leugen van het leven gehandhaafd
door het normaal ongereguleerde van de lust. Het doel
is God
te zien, de ziel,
het volkomen geheel van de kosmische werkelijkheid
zoals die is. De visie van het goddelijke
(afb.)
kan niet worden gescheiden van de anderen daar geen
ontkenning van de eigen fundamentele sociale aard zal
volstaan. Natuurlijk kan men zich een lange
tijd
als een solitair dier gedragen terwille van de
ziel
van het paradijs, maar vroeg of laat heeft dat belang
sociale bevestiging nodig bij behoefte aan het
menselijk potentiëel. Men kan zich als een
gelukkig paradijselijk dier gedragen, maar het meest
kostbare geschenk, het lichaam naar 'het evenbeeld van
God'
ontkennen, kan niemand. Dus is het de essentiële
aard van de geest
om in dienst van de ziel
en God
te leven op de eerste plaats, alleen maar om te
ontdekken dat het begrip van de ziel
en God
geen betekenis heeft in ontkenning van de eigen
fysieke werkelijkheid.
Het instrument van de liefde kan niet worden ontkend
in de realisatie van de werkelijkheid
van de liefde. Het lichaam kan zijn functie niet
worden ontzegd: het werkt uit zichzelf bestuurd door
overlevingsinstinct ingebed in zijn oorspronkelijke
natuur: de samenleving. Voor anderen denkend kan de
illusie van zelfontkenning wekken zelf niet van belang
te zijn, maar orde kan worden vertrouwd. Goedheid
bestuurt ook de andere zielen en ze moeten over jou
denken alsof je de beste man zelf zou zijn. Zoals
iedereen weet, leven is nemen en
geven.
p) Wees
geïnteresseerd.
Direkt
volgend op het voorgaande inzicht in de sociale aard
van de ziel
is het inzicht dat voor anderen gaan niet kan bestaan
zonder geïnteresseerd te zijn in de anderen.
Misschien dat denken voor anderen verduisterd is door
de behoefte aan resultaten: ik wil voedsel, geld, sex,
erkenning etc. Maar geen zinnig mens peinst erover
niet te letten op de weg waarop hij rijdt. Geen zinnig
mens zal verzuimen de taal te spreken van degene waar
men iets van wil. Het gaat er niet om het
materiële motief te ontkennen, het gaat erom het
motief te onderwerpen aan het simpele belang dat men
heeft te stellen in anderen gaande met een
geest
denkend voor anderen. Alleen zo kan men het volledige
inzicht herwinnen dat nodig is om de werkelijkheid
van de ziel
te vinden en gelukkig te zijn met de God
die de vorm van de Tijd
aannam. Dit is geen futiel argument, aangezien vele
mensen de Tijd
vrezen als de grote moordenaar van alles wat leeft.
Tijd
vermaalt iedereen tot stukken alleen maar een lineaire
stroom van het verleden naar de toekomst waarnemende.
Maar de tijd
is niet alleen maar lineair, hij is ook parallel:
tijd
vormt een contrapunt van gelukzalige harmonie van alle
soorten integriteiten die hun ongelooflijke
wetenschappen bewerkstelligen in de liefde van de
grote fuga van de kosmos. Realiserend dat er velen
dezelfde weg bewandelen is men verenigd, het verschil
herkennend realiseert men zich het persoonlijk unieke
en de spellen van het leven. De grote struktuur van de
harmonie ziende is men bevrijd van de angst voor de
chaos. Ziende dat anderen zich ook herinneren, een
geweten van de tijd
hebben, is men bevrijd van de angst te worden
vergeten. Dit alles is de werkelijkheid
van de tijd:
tijd
is niet alleen maar de tikkende klok (afb.).
q) Help.
Het
ene inzicht volgt uit het andere: wetend dat de
geest
niet kan worden gescheiden van de anderen, wetend dat
men er niet aan kan ontkomen zich te interesseren voor
anderen, realiseert men zich ook dat elkaar helpen de
enige manier is de realiteit
te hebben zoals ze wil zijn. Het natuurlijk vermogen
om te helpen ontkennend, zal de geschiktheid
aanleiding geven tot doodsangst. Als je je handen niet
gebruikt om te helpen zal je bang zijn ze te verliezen
aangezien je heel goed weet dat alles wat wordt
verwaarloosd er op achteruit gaat. Alleen maar je
eigen belang dienend mag, zoals gezegd, het feitelijk
motief naar anderen verduisteren, maar niet
weerleggen. Het is in essentie de angst voor
bevrijding
en verlichting die het ego
in de motieven van het duistere zal houden. Maar geen
mens kan enkel in duisternis leven: men wordt
gedwongen tot de werkelijkheid
van het licht, de liefde en de mensheid.
De
motieven van het duistere verzaken definiëert
verlichting als de realiteit
van gereguleerde liefde. De angst komt voort uit de
identificatie met het lichaam: men kan er levenslang
niet aan ontsnappen en vroeg of laat zal men het
gevolg van de zelfrealisatie moeten dragen. Hoe meer
men mediteert
op de werkelijkheid
van de ziel,
hoe minder zin het heeft om de funktie van het lichaam
te ontkennen. Bevrijding
wordt dan gevonden in dienstbaarheid ter wille van de
ziel:
daar het in ieders belang is, omdat het betrekking
heeft op de eeuwige waarden (afb.),
de ondoorgrondelijke Heer, de alvermogende
alomtegenwoordige God,
het volkomen geheel van het kosmische en de totaliteit
van verleden en toekomst in één
(afb.),
zal men ophouden zich zorgen te maken over dat kleine
beetje materie
dat het tijdelijke lichaam uitmaakt dat altijd moet
lijden onder geboorte, ziekte, ouderdom en dood.
Daarop gefixeerd zijn is het angst-complex genaamd
neurose: van materie kan men nooit zeker zijn, maar
van het accepteren van de Tijd
als de vorm van God
om zich mee te verzoenen vindt men verlichting en
bevrijding.
Uiteindelijk heeft iedereen dezelfde konklusie: het
lichaam verandert, maar niet de getuigenis van de
ziel.
Die gelijkheid neemt alle angst voor het leven, de
verlichting en de bevrijding
weg. Iedereen leert aldus de geest te dienen en zal
stoppen weg te vluchten voor de innerlijke stem van
God.
r) Begeleid en stuur indien daartoe de
permissie is gegeven.
Men
moet verantwoordelijkheid nemen te helpen en dus te
begeleiden indien de permissie daartoe is gegegeven.
Natuurlijk is ongewenste hulp een overtreding tegen de
volwassen optie: de enige geestelijke gezondheid is de
zelfverantwoordelijke; alle kinderen zijn een beetje
crazy min of meer, net als alle mensen die zich het
bestaan van een opperwezen genaamd de Heer realiseren.
Hieruit zou men kunnen afleiden dat alle serieuze
pogen geestelijk gezond te zijn ketterij is: alleen in
ontkenning van de Heer Zijn persoon, kan men rijp en
zelfverantwoordelijk zijn. Maar dat is een verwarring
van buiten af. Zoals eerder gezegd, is het een andere
fundamentele wet van de psyche
dat onafhankelijkheid alleen kan bestaan op basis van
positieve identificatie met de 'vader', het ideale
zelf of het gezag van buitenaf in het algemeen. Alle
kinderen spelen vadertje met kleine
speelgoed-autootjes, alle meisjes spelen moedertje met
poppen: zo werkt de volwassenheid. En niemand zal dat
ontkennen, hoewel het altijd in de valkuil van de
'erfzonde' of het ontevreden overheersen van de
materiële natuur schijnt te lopen. De aap leerde
gedrag te imiteren: het is onze misère, het is
onze liefde. Het is ook de positieve identificatie met
de minder gewenste autoriteit van de dierlijke
geneigdheid die moeilijkheden geeft en het zuivere van
de menselijke intelligentie
verduistert dat nodig is om een juiste begeleider voor
anderen te zijn. We willen niet alleen zoals de Heer
zijn, we willen ook als katten en honden zijn, gieren
en haaien, konijnen en vlooien. Mannen scheren hun
baarden uit angst er als een leeuw uit te zien en
zullen eerder vechten dan huilen uit angst zelf als
een loeiende koe te worden. Vrouwen beschilderen hun
gezichten en parfumeren hun lichaam uit angst op op
een varken te lijken en een meer natuurlijke geur af
te geven. Dat is de mensheid: we lijden niet alleen
onder onze gelijkenis met de Heer maar ook onder onze
geneigdheden met het koninkrijk der dieren. Begeleiden
en sturen zal dus altijd onder deze onzuiverheden
gebukt gaan en alleen een bewuste bekentenis tegen het
poseren als de Superpersoon of het bezorgd zijn over
de dierlijke natuur zal ons weerhouden van het
gekkenhuis van de oorlog en de schizofrenie.
s) Respekteer en waardeer.
Oorlog
en schizofrenie,
vechten tegen anderen en vechten tegen jezelf in
plaats van vechten mèt anderen tegen de
misvattingen van de materiële kwestie, zijn het
resultaat van het verliezen van respekt en waardering.
In de doods-angstige ontkenning van onze
essentiële aard van sociaal, geïnteresseerd
en behulpzaam zijn, verliezen we het respekt, raken we
gefrustreerd en worden we boos in het zicht van de
ontkenning van (het belang van) ' HET ALLERHOOGSTE',
en mislukken zo in het waarderen van het leven in zijn
geheel en de huidige wereld in het bijzonder
(afb.).
Het is in de vorming van het ego
waar deze neergang plaats vindt. Onvermijdelijk moet
men zich aanpassen aan de vereisten van het fysieke
lichaam en zijn grotere sociale kontekst. Deze
aanpassing neemt de vorm aan van ego,
religieus erfzonde genaamd, maar algemeen bekend als
egoïsme, of blind eigenbelang. Het spel wordt een
oorlog, eenmaal geïdentificeerd met het
materiële resultaat. Men mag de Heer niet
verraden, maar men kan er niet niet aan ontsnappen
zichzelf te verraden, gaande voor het geld, de
erkenning of simpel de materiële feitelijkheid
van de eigen dienstbaarheid. Een uitweg hieruit zou
het schrappen van alle namen onder alle schilderijen,
boeken, goederen en religieuze oefening zijn. Op wie
zouden we het dan kunnen terugvoeren, enkel
collectieve verantwoordelijkheid voorstellend. Maar de
werkelijkheid
van het eigenbelang maakt dit onmogelijk. Namen zijn
nodig voor een snelle referentie zoals een wachtwoord
of een toegangskode, hetgeen als enige uitweg openlaat
te refereren aan de goddelijkheid van de
onpersoonlijke God
die, of beter welke de enige werkelijkheid
is die de volle lading van waardering en respekt kan
dragen. Geen naam, religie, Heer of halfgod,
toegewijde of zondaar, sterveling, heilige, of welke
artiest ook, zal volstaan. Ze zijn alle onderworpen
aan verandering met als het grootste probleem de
konditionering op één fixatie die nooit
zal standhouden en bevredigen in de stroom van de
tijd.
Alleen de realisatie van de werkelijkheid
van de objectieve verandering als zijnde niet een
verschrikking van vernietiging, maar een festijn van
differentiatie en vernieuwing, zal de stabiliteit en
orde geven die de ziel
nodig heeft om zichzelf terug te vinden (van
tijd
tot tijd
<afb.>).
t) Vermijd het om met vrienden over
politiek en religie te praten.
In
het belang van de ziel
en het materiële lichaam zweren mensen samen in
allianties op het gebied van de politieke en
religieuze werkelijkheid.
Ter wille van het ego
creëert de wetenschap anderzijds werkend in
allianties van vriendschap en komplexen van ontkenning
meer hoofdpijn en verbijstering dan er was voor die
onderneming. Het is met vrienden op de eerste plaats
van belang zich niet te bekennen tot enige andere
alliantie dan de huiswetenschap van deze of gene
vriendschap. Men zal naar het ego
van de alliantie hoe dan ook roddelen over alles en
iedereen, maar om samen te blijven, moet de infectie
van de politiek en de religie er buiten gehouden
worden. Religie is een zakelijke overeenkomst van
opvoeding, net zoals politiek een zakelijke
overeenkomst van materiëel bestuur vormt.
Vrienden behoren elkaar niet de les te lezen, omdat
dat gedefiniëerd is als een twist of gevecht.
Noch behoort men samen te zweren ter wille van een
materiële uitkomst daar die politiek misdaad of
subversiviteit wordt genoemd zonder formele
bevestiging. Men moet niet van zins zijn de
werkelijkheid te veranderen door religie in te stellen
of een politiek motief op te leggen als je vrienden
wilt blijven. Waar vrienden over praten is het meer of
minder huishoudelijke van de wetenschap. Dit zal hen
ego
brengen en intelligentie-spelletjes
in confrontatie waarmee ze hun ziel
kunnen verspillen ter wille van de lol. Materiëel
kan het nooit meer zijn dan kunst wat wordt besproken
daar kunst de wetenschap van de vervreemding is. Te
veel ervan zal alle vrienden verdrijven aangezien het
allemaal ego
is. Minder ter wille van het kunstzinnige en meer voor
de burgerlijke ziel
van de huiswetenschap zal duurzame vriendschap geven.
Natuurlijk zal het burgerlijke geen duurzame vrede en
geluk geven. Of men sterft in mindere of meerdere mate
de druk van het nageslacht weerstaand of men zal
lijden onder de verspilling van de eigen kultuur en
intelligentie
vasthoudend aan het resultaat tot de dood al dat
ego
uit de ziel
zal wissen. Het standhoudende burgerlijke is niet zo
creatief behalve in het verwerven en bezitten, zodat
op z'n best ze mooie verzamelingen vormt voor musea de
vervreemding der kunsten in sympathie beschermend.
Uiteindelijk zal de konklusie zijn: boven vriendschap
is er alleen het principe van de volledige overgave
aan het gebod van geëmancipeerde
onafhankelijkheid in zelfgerealiseerde dienst aan de
God
en de ziel
van de tijd.
u) Vergeet nooit je
familie.
Gaand
voor de ziel
kan men het komplete van de eigen familie ontkennen.
Dit kan een tijdje de dienst uitmaken, alleen om te
ontdekken dat de ene familie wordt ingewisseld voor de
andere, niet het probleem van de verwachtingen, de
sociale kontrole en de persoonlijke druk opgelost
hebbend. De familie als onvermijdelijk ziend moet men
zich neerleggen bij zijn wetten: ontken niet je liefde
en edelmoedigheid, ze verplicht. Uiteindelijk is de
hele mensheid je familie en het ontkennen van je
nobele verplichtingen staat gelijk aan het jezelf je
eigen leven ontzeggen. Men moet de last van de eigen
keuze dragen, het alternatief is de vlucht in de
dierlijke staat welke altijd angst en kontroleverlies
zal geven. De juiste strategie is niet deze of gene
familie te ontkennen, maar de werklast te verminderen.
Door konditionering aan het materiële,
ongereguleerd zijnde en beheerst door de waanzin van
instabiele psychologie, is men gevangen in
compensaties en aanhoudende zwakheden als jaloezie,
woede, begeerte, bezitsdrang, misvatting en valse
trots (afb.)
Deze konditioneringen aan het materiële lichaam
en hun degraderend effect eisen alle energie en
intelligentie
voor zich op die nodig is om een uitweg te vinden. Ze
hebben een economie en een zich verzettend ego van
zichzelf. Men schijnt verslaafd en bezeten te zijn
door de demonen van de zwakheid.
De
oplossing is gevonden in de zuivering van de
discipline van het leven. De zuivering die de werklast
vermindert wordt gevonden in de konstruktie en de orde
van het belang van de eeuwige waarden van fundamentele
waarheid, reinheid, delen en zorgen (afb.).
Praktisch kan dit worden bereikt door de gehechtheid
te checken aan b.v. de boekenkast en het domein van
fixaties op literatuur, andere dingen en bedwelmende
middelen van overeenstemming die de degradatie
ondersteunen, je ervan weerhouden energie-consumerende
geheime relaties en aktiviteiten te koesteren met
jezelf en anderen, de rechtvaardiging te stoppen van
het stelen en doden door meer vegetarisch te worden en
beschermend te zijn naar de zwakken en kwetsbaren en
een deel van je financiële reserve te reserveren
voor liefdadigheid en goede doelen (afb.).
Geld in reserve houden, niet verschuldigd zijn, en de
onafhankelijke positie bevorderen is o.k.
(afb.),
maar er God
van verwachten als je in een kluis leeft zonder de
zaak van God
te dienen is zotheid. Zo tot gezond verstand komend
zal de last van het energieverslindende en ziekmakende
vicieuze van het materiële motief verminderen.
Waar mee rekening moet worden gehouden is dat in
liefdadigheid geven organisatie vereist. Er zelf
verantwoordelijkheid voor nemen is altijd beter dan
van anderen verwachten dat voor jou te doen. Dus
betekent het spenderen in liefdadigheid ook het
spenderen van tijd.
Alleen je zakportefeuille geven of je kluis in een
tempel veranderen zal geen hart dragen voor de
persoonlijke noodzaak van het goed-doen. Iedereen mag
bedelen in naam van God, maar behoefte aan geld mag
niet het feit verdoezelen dat het meest gewilde feit
is dat men er zelf in naam van God zorg voor
draagt.
v) Wees eerlijk en
waarheidlievend.
Men
moet waar zijn naar de eigen oorspronkelijke aard. Men
kan een ware en eerlijke leugenaar zijn: ik
sympathiseer, ik ontken mezelf in mededogen, ik leef
voor jou. Maar dat is God
niet, dat kan God
zijn maar kan ook de hypocriet
zijn, de leugenaar of de lafaard. Als God
mededogen is, houdt mededogen God
nog niet in. Het is een fundamentele fout om een
element van een categorie aan te zien als exclusief
voor de categorie, terwijl ze zeer goed eveneens kan
behoren tot een andere categorie. Naar het idee van
God
denken we dat God
alles is, dus is er niets uitgesloten van
God
en derhalve is mededogen God.
Maar God
is onomkeerbaar wat betreft zijn schepping. De
schepping is deel van God,
maar nooit volledig God.
Het medium is niet de boodschap. Iedereen weet dat de
verpakking niet de inhoud is. Als God
de inhoud is, spreken van de duivel, de andere
categorie, als het alleen maar om de verpakking gaat.
Dus alleen voor het mededogen is net zo goed van de
duivel van het materialisme en egoïsme. Zo ook
oprecht en waar naar de discipline, de persoon, de
orde, het ritueel, het sexuele, het boek etc. etc. kan
net zo goed van de duivel zijn. De verpakking is nog
niet de inhoud. Het is de eerste fout de waarheid van
God
om te draaien daar God
altijd meer is dan welk afgeleide ook. Zelfs de
ziel
is niet God,
daar zielen
zeer goed in onwetendheid kunnen verkeren.
Het
idee van de oorspronkelijke aard als de essentie van
het gelijkrichten
met God
moet de mens wakker houden. Het betekent dat er geen
recept zal volstaan behalve de leerstelling van de
aanpassing aan tijd
en omstandigheden. Iedere orde van konditionering aan
de tijd
zal worden doorbroken. Tijd
is de Meester, de ziel
moet volgen. De tijd
is gedefiniëerd als verandering, dus zal geen
fixatie stand houden, noch zal enig fysiek lichaam het
eeuwige leven hebben. De pijn van de evolutie is
groter naar gelang je meer ontkent. Dit is waar het
eerlijkheidshalve om gaat: God
kan mij zijn, maar ik kan God
niet zijn. De religie van de onafhankelijkheid is de
wetenschap van de zelfverantwoordelijkheid. Niemand
kan worden beschuldigd vanwege de pijn van de
verandering: de evolutie maakt meer complexiteit en we
moeten de tijd
volgen. Dit onthouden is wat met waarheidlievendheid
wordt bedoeld.
w) Accepteer een spel, wees
sportief.
Het
spel van de ziel
wordt continentie genoemd: wie kan het meest, het
langst en het best, het gelukkigst vasthouden. Die
persoon die altijd wint wordt de Heer genoemd. Van Hem
is bekend dat Hij in minachting van de materie leeft:
we mogen Hem doden, maar Hij zal herrijzen, wetende
dat het herinneren niet zo sterk is als datgene wat
wordt herinnerd. We mogen Zijn materiële vorm
respekteren, maar Hij zal de natuurwetten veranderen
in een wonder
om te bewijzen dat Hij de meester van het spel is.
Datgene wat wordt herinnerd leeft eeuwig. Hij die zich
perfekt herinnert is de Allerhoogste Heer, de
Superziel. Mensen willen altijd het Heer-spel spelen;
het is het spel van de zelfverantwoordelijke
volwassenheid. Voor dit spel is continentie de
sleutel. De uitdaging is de essentie van de
continentie te vinden. Deze essentie is de kwaliteit
van de goedheid. Hij die boos wordt is de verliezer.
Velen denken dat de continentie van het zaad de
essentie is daar de sublimatie van de drift de
essentie van de kultuur is. Maar dat is de
fundamentele fout. God mag dan de continentie van het
zaad zijn,de gedachten en de kultuur, maar kan net zo
goed het geven van het zaad, de gedachten en de
kultuur zijn. Goedheid is de essentie en niet een
biologisch mechanisme van het gekultiveerde celibaat.
Anderen denken dat het de continentie van de macht is
wat God is, aangezien God macht is, of de continentie
van de liefde aangezien God liefde is. Maar macht is
energie en liefde een handeling, beide zijn
tijdgebonden en kunnen niet de kategorie vormen. Van
de continentie met de tijd,
de handhaving, wordt gezegd dat ze van de geaardheid
goedheid is (afb.)
en een basis-begrip van God
(afb.).
Maar God
zullen we altijd kwijtraken vasthoudend aan een
tijd-strategie.
De Tijd
mag dan eeuwig zijn, maar de strategie is dat niet. De
strategie is ego,
de goedheid der verandering is ziel
en de realiteit van de ziel
is God.
Aangezien de Heer de sleutel van het spel in handen
heeft, moeten we sportief zijn en tegen ons verlies
kunnen. Het is om te lachen te weten dat we altijd
verliezers kunnen zijn: het is de definitie van de
humor. Zo wordt een heilige man meer erkend door zijn
gevatheid dan door zijn lijden. Het is de Heer die
niet lacht. Dat is de prijs van zijn overwinning. Al
wat de mens wil zien is een lachende Heer. Hij zal ons
ook laten winnen. Hij kan liefde zijn. Het spel
spelend moeten we Hem ontkennen: Hij bestaat niet
anders kunnen we het niet winnen, en àls Hij
bestaat moeten we geloven dat Hij wil verliezen om
liefde te zijn. Daarvoor moet Hij een handeling zijn,
terwijl de Superziel niet werkelijk handelt behalve
getuige te zijn. Daarom is ieder geloof in de Heer
gegrondvest in de overtuiging dat Hij zal verschijnen
als de messias van een specifiek kultureel spel van
Heerschappij. Eenmaal verschenen, moet Hij opnieuw
worden ontkend ten einde het spel te kunnen
voortzetten. Sommigen worden hier gek van, anderen
sterven er eenvoudigweg voor. De meeste mensen spelen
de ontkenning zonder het geloof dat Hij ooit zal
verschijnen in het eigen spel om er een eind aan te
maken. Niettemin weten ze dat Hij bestaat, terwijl met
het niet te weten men zijn eigen fantasie-God of idool
creëert naar de psychologische noodzaak van het
fixeren van het ideaal (domheid is gedefiniëerd
als het weerstaan van het ideale). Naar de Andere
Regels is het spel van de Heerschappij het godvrezende
van de onafhankelijkheid: de Heer Zelve mag ook
meedoen.
x) Bespreek de
moeilijkheden.
Daar
de tijd verandert en de regels eveneens, spreken we
altijd van De Andere Regels. Ze zijn nooit precies de
geschreven of gesproken regels. Het element van
onzekerheid is essentiëel voor de vrijheid van de
wil. Het kan niet worden ontkend (afb.).
We moeten lijden onder de milde neurose
van niet altijd (of meestal niet) Hem zijn, of ons
ideale ware zelf. Dit is de eeuwige psychologie:
twijfel naar de onzekerheid van alles om de rijpheid
van het persoonlijke oordeel te behouden, leidt tot de
moeilijkheid van tijdelijk enige neurose.
Vasthoudend aan de fixatie zal de neurose
verergeren en uitlopen op een geestesziekte. De
neurose
is het resultaat van het vasthouden aan of gehecht
zijn aan een materiële
fixatie die zich vormde om te ontsnappen aan de angst
van het verliezen van de vorm onder de druk van de
tijd.
Aldus leidt iedere fixatie tot de moeilijkheid van
valse zekerheid - de angsten van verandering
ontkennend - en neurotische
onzekerheid in angst voor het verlies van de fixatie.
Dit wordt traditiegetrouw besproken: we hebben een
wetboek, maar moeten amenderen. We hebben belastingen
vastgesteld, maar moeten de uitgaven
bediscussiëren om er achter te komen dat de
fixatie moet veranderen. We moeten investeren, om in
te zien dat dat aan het eind van het project moet
veranderen. De enige uitweg uit de moeilijkheden van
de tijd
en zijn fixaties, angsten en neurose
is te spreken over de moeilijkheid en tot besluiten te
komen over het Heer-spel. Als het praten faalt met een
parlement of een persoonlijke relatie in reces, dan
doemt de oorlog op. De kontrole van de rede missend,
blijft er alleen nog maar fysieke aktie over. Daar
fysieke aktie zijn einde moet vinden, zullen
vernietiging en geweld het gevolg zijn, variërend
van enigszins gestoorde minachting van de Heer tot
internationale oorlogvoering om de eigen superioriteit
aan te tonen op de onredelijke manier. Daarom moet de
vertoning van de discussie gaande gehouden worden.
Politiek, wetenschappelijk en religieus naar de
tripolariteit van de Andere Regels (afb.),
afgewisseld door de tegenstellingen van rust, studie
en festiviteit, zullen er altijd moeilijkheden zijn in
het Heer-spel waarvoor het bespreken de meest
vredelievende en konstruktieve manier is om oorlog te
voeren tegen de illusie van
niet-goedheid.
y)Vermijd vrije sex, intoxicatie,
financiële
speculatie en het gebruik van dieren.
De
fixatie die nooit perfekt kan worden gehouden is de
fixatie op de regel die de kontrole van de eeuwige
waarden van waarheid, mededogen, reinheid en soberheid
definiëert. Vrije sex vermijden is het
principiële gebod van de reinheid, intoxicatie
vermijden is het gebod van de waarheid, afzien van
gokken is het gebod van de soberheid (matiging, boete)
en het gebruik van dieren vermijden is het gebod van
het mededogen. Iedereen weet echter, dat sex wordt
geregeerd door spontaniteit, waarheid door vrijheid,
geld door speculatie en mededogen door sympathie met
het dier. Derhalve kunnen deze regels nooit perfekt
opgevolgd worden zonder ernstig in te boeten aan
spontaniteit, vrijheid, speelsheid en sympathie. Er
blijft altijd een verschil tussen waarden, principes,
werkelijkheid en deugden: men gaat uit van een waarde,
leeft een principe dat daarvan wordt afgeleid, maar
moet in werkelijkheid schipperen en houdt er tenslotte
een deugd aan over (afb.).
Deze waarden kultiveren tot in het extreme van
subculturele perfektie wordt sektarisme en
fundamentalisme genoemd. Het zal nooit meer dan een
school zijn gefixeerd op een traditie waarvan het
ervan afstuderen een verplichting is om gezond te
blijven. De enige manier om perfekt in overeenstemming
met de waarden te blijven is ze te onderrichten en
leraar te zijn. Maar dat onderrichten zal altijd de
lading van de onrijpheid moeten dragen bekrachtigd
door het onderricht: het is de hond van de wijsheid
die in zijn eigen staart bijt. Ware vooruitgang zal
moeten worden opgelegd door de rijpheid van buiten af,
aangezien van binnen uit niets dan de noodzaak van de
onrijpheid-oppositie kan worden verwacht. Als eenmaal
de fundamentele waarden worden gerespekteerd door de
onafhankelijke positie worden de school en zijn
ongelijkheid overbodig.
z) Aanvaard giften in
wederkeer.
Zoals
iedereen weet, is het leven nemen en geven. Je kan
niet alleen maar geven en niet nemen, noch kan je
alleen maar nemen en niet geven. Dus, uitgaande van de
noodzaak van geven (dienstverlenen) moet men ook
nemen. Dit is meer een probleem dan het schijnt te
zijn. Liefde geven is veel makkelijker dan liefde
krijgen. Dat is waarom er sprake is van Heerlijkheid.
Omdat mensen de liefde die ze krijgen niet kunnen
beheersen, maar alleen de liefde die ze geven, is er
iemand die we de Allerhoogste Heer noemen. Als
'normale stervelingen' zijn we niet waardig: met de
liefde die we krijgen zijn we geneigd tot misbruik;
zelfzucht, oorlogvoering. het bederven van de planeet,
corruptie en geld najagen in plaats van de liefde
(zowel geld als de liefde najagen is een definitie van
prostitutie). Zo bezien is iets aanvaarden, een gift,
of een vorm van dienst , een probleem. De voortzetting
van een relatie hangt af van de acceptatie door beide
partners. Als b.v. een politieke partij niet de
bijdrage van een lid aanvaard wordt dat lidmaatschap
betekenisloos. Als zij een gouden ring moet aanvaarden
voor het huwelijk, zal hij dat ook moeten aanvaarden.
Als ik bij wil dragen, moet ik de bijdrage van anderen
ook aanvaarden. Als de Allerhoogste Heer geen offers
zou aanvaarden, zou Zijn bestaan eindigen.
Dienovereenkomstig moeten normale mensen in de
samenleving elkaars bijdragen leren accepteren. Het is
omdat we een andere bijdrage weigeren dat onze eigen
bijdrage wordt weerlegd.
Er
is één gave echter die moet worden
geweigerd. De gift die het ons verbiedt om iets terug
te geven moet worden geweigerd. Alles wat een kleine
baby kan doen is een hoop als dank voor zijn voedsel.
En de kleine is er zelfs trots op totdat het zich
realiseert dat het niet zo zou moeten stinken. Dan
maakt het een tekening etc. Een vrouw die haar liefde
niet mag geven zal soms weigeren te eten: ze wordt
anorexisch of een drugverslaafde. Een man die zijn
ding niet mag geven kan een geestesziekte ontwikkelen
die de hele wereld kan vernietigen: een diktator kan
een gefrustreerde kunstenaar zijn (afb..).
Voor het doel van het accepteren van bijdragen heeft
de samenleving bibliotheken, musea en dergelijke. Het
enige probleem is vrije toegang voor allen zo dat
allen mogen bijdragen aan allen. Dit is waar het
winstmotief wegvalt en liefde zonder er iets voor
terug te verwachten zich kan ontwikkelen. Voor lenen
en uitlenen als probleem, daar we van de verwachtingen
van wederkeer af moeten zien te komen, hebben we een
weggooi-gift nodig die niet de gift zelf vernietigt.
Je kan een boek krijgen en een boek weggooien dat
digitaal is verkregen zonder enige verwachting van
wederkeer. Dat is virtueel geven: men is bevrijd bij
te dragen zonder enige andere verwachting behalve een
basis concessie van betrokkenheid bij het
medium.
Echt
geven is moeilijker.: het is niet alleen het ding,
maar ook de persoon en zijn fysieke aanwezigheid die
moet worden geaccepteerd. De twintigste eeuw is
gekenmerkt door een krisis van werkeloosheid: de
mensheid weet niet hoe te dienen met nauwelijks enige
dienstbaarheid als noodzaak vanwege de automatisering.
De oplossing is het laten vallen van vruchtdragende
aktiviteit als criterium voor dienstbaarheid. Men moet
niet zozeer een produkt bieden als een dienst aan de
noodzakelijke orde. Vrede is het hoogste produkt daar
oorlog het basisbelang van allen zal vernietigen.
Antwoord op het probleem van de werkeloosheid is om
alle mensen uit te nodigen, maar niet te verplichten,
tot dienst aan het beroep van vredebewaarder niets
anders eisend dan het vermogen om te lezen en te
schrijven (lagere school). De rechtvaardiging is dat
(een gerechte) vrede bewaren meer produktief is dan
het motiveren deze te breken. Men kan dat nieuwe
beroep zekerheidsagent noemen daar zekerheid het
primaire motief is van het handhaven van het basis
sociaal belang. Zekerheid wordt sociaal bereikt
middels sociale kontrole. Enkel materiële
zekerheid wordt bereikt door het bewaken van bezit in
geformaliseerde overeenstemming, terwijl sociale
zekerheid wordt bereikt door het bewaken van wet en
orde. Zo is een zekerheidsagent een professioneel met
een status tussen die van de politie ( de uitvoerder
van de wet) en de normale burger (de onderdaan van de
wetten van de staat) in. Hij is degene die roept om de
(sociale)wet, maar niet degene die de wet uitvoert.
Hij kan electronisch geregistreerd zijn (b.v. door het
gebruik van een kredietkaart als zijnde sociaal
aanwezig (weg van zijn privé-adres) middels een
arbeidsovereenkomst voor een zekere tijds-spanne uit
vrije wil en kan passief als een getuige worden
opgeroepen in geval van misdaad of aktief de
wetshandhaving afroepen middels een (stil) alarm (net
als iedere andere burger). Hij kan worden beschermd
door de wettelijke status van ambtenaar zodat hij niet
mag worden beledigd. Voor optimale vrijheid kan het
minimum van twintig uur per maand tegen een
nul-salaris van 10% boven de reguliere sociale
zekerheid worden vastgesteld (10% als de hoeveelheid
geld uitgegeven aan het elders aanwezig zijn om vrij
te zijn met het winstmotief: socialisatie-subsidie).
En dat is alles wat er voor de taakomschrijving van de
sociale zekerheidsagent nodig is. De rest wordt
geregeld door de herkenning van zijn (vrije) kleding
van betrokkenheid bij de onderliggende orde van
status- en beroepsoriëntatie (afb.)
Hij kan vrijgezel zijn, getrouwd, teruggetrokken of
onthecht zowel als intellectueel, ambtelijk,
commerciëel of op arbeid zijn georiënteerd.
Dat definiëert sociale kontrole en bevrijding van
de sociaal gezekerden voor een formele
identiteit.
Zo mag het instituut van de sociale kontrole zich
bezighouden met aktieve dienst terwille van de sociale
kontrole en de normale professionele erkenning terwijl
nog steeds de mensen is toegestaan passief en vrijer
te zijn op het oude en problematische nivo van
werkeloosheid-aanpassings-beloning en erkenning.
Niet iedereen die de
kleding van formele identificatie draagt behoort tot
het aktieve deel van het instituut van de sociale
zekerheid of de grotere samenleving die zich met het
systeem identificeert.
Samenvattend:
geven mag niet inhouden dat de wederdienst terwille
van de sociale zekerheid, identiteit
en kontrole wordt verdrongen. Deze geestelijke
gezondheid van menselijke relaties kan allemaal
bestaan op basis van het respekteren van de
fundamentele waarden van rein en waarheidlievend delen
en zorgen. Als de wederkeer van de sociale kontrole in
dienst van deze waarden wordt geweigerd, komt de hele
zekerheid en voortzetting van sociale orde in gevaar
daar mensen niet moeten (maar mogen) zijn gemotiveerd
voor andere methoden van identificatie en sociale
samenhang die misschien minder gewetensvol en
vreedzaam zijn.
-
|